Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 26 sierpnia 2021 r., sygn. II SA/Bk 525/21

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, Protokolant specjalista Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] maja 2021 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki rozbudowy budynku mieszkalno - gospodarczego oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności.

Decyzją z [...] lutego 2021r. (nr [...]) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. nakazał J. S. - w oparciu o art. 48 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego - rozbiórkę rozbudowy budynku mieszkalno-gospodarczego o konstrukcji drewnianej i wymiarach 2,70x7,50m, zrealizowanej w S. przy ulicy [...] na działce o numerze geodezyjnym [...].

W uzasadnieniu decyzji organ powołał się na następujące ustalenia. Postępowanie w sprawie zainicjowały we wrześniu 2019r. K. K. i M. B. - właścicielki sąsiednich nieruchomości. Sporna rozbudowa budynku mieszkalno-gospodarczego polegająca na połączeniu dwóch budynków gospodarczych drewnianego i murowanego (przy czym budynek murowany został nadbudowany z przeznaczeniem nadbudowy na funkcję mieszkalną i był w momencie rozbudowy budynkiem mieszkalno-gospodarczym) drewnianymi ścianami i dachem o wymiarach 2,70x7,50m miała miejsce w roku 2007 tj. wówczas, gdy nadbudowywany był gospodarczy budynek murowany o pomieszczenia mieszkalne. Inwestor nie przedstawił dokumentacji potwierdzającej legalne wykonanie rozbudowy ani nie odnaleziono jej w zasobach organu architektoniczno- budowlanego. Pierwotna decyzja nakazująca rozbiórkę rozbudowy o wymiarach 6,20x7,50m, wydana 9 stycznia 2020r. została uchylona w trybie odwoławczym a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia. Organ II instancji zalecił rozpoznanie sprawy samowolnego wzniesienia budynku drewnianego, wybudowanego w latach 80 - tych XX wieku przy zastosowaniu przepisów ustawy Prawo budowlane z 24 października 1974r. oraz przeprowadzenie postępowania legalizacyjnego przewidzianego ustawą Prawo budowlane z 7 lipca 1994r. w odniesieniu do samej rozbudowy tj. wykonania łącznika między budynkiem murowanym i drewnianym. Po ponownym rozpoznaniu sprawy organ I instancji wydał w dniu [...] kwietnia 2020r. postanowienie nakazujące J. S. przedłożenie do [...] lipca 2020r. dokumentów koniecznych do zalegalizowania tj. zaświadczenia Burmistrza S. o zgodności rozbudowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, czterech egzemplarzy projektu budowlanego rozbudowy budynku mieszkalno- gospodarczego oraz oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W uzasadnieniu postanowienia, po przeliczeniu powierzchni zabudowy obiektów znajdujących się na działkach o numerach [...] i [...] (tworzących jedną nieruchomość) organ wskazał, że rozbudowa mieści się we wskaźniku zabudowy określonym w treści obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 31 marca 2006r. uchwalonego uchwałą nr XLII/319/06 Rady Miejskiej w S.. Postanowienie powyższe zostało uchylone przez organ odwoławczy postanowieniem z [...] maja 2020r. Organ odwoławczy ponownie przekazał sprawę do powtórnego rozpatrzenia zwracając uwagę na błędne ustalenie powierzchni zabudowanej nieruchomości, która - wbrew ustaleniu organu I instancji - przekracza dopuszczalne miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wskaźniki. Na kasacyjne postanowienie organu odwoławczego skargę do sądu administracyjnego wywiódł inwestor J. S.. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku po rozpoznaniu tejże skargi, wyrokiem z 4 września 2020r. sygn. II SA/Bk 447/20, orzekł o uchyleniu zarówno postanowienia kasacyjnego organu II instancji z 18 maja 2020r. jak i poprzedzającego go postanowienia organu I instancji z [...] kwietnia 2020r. Sąd wyraził stanowisko, że organy obu instancji błędnie odnosiły ustalenia dotyczące wskaźnika zabudowy nieruchomości do ustaleń nieobowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 2006r. podczas, gdy należało brać pod uwagę ustalenia wynikające z uchwały Rady Miejskiej w S. z 29 sierpnia 2013r. Nr XLVI/340/13w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta S. w granicach administracyjnych i części obszaru gminy S. (Dz. Urz. Woj. Podl. z 2013r., poz. 3356). Nadto sąd zalecił jednoznaczne oznaczenie spornej inwestycji tj. przesądzenie czy stanowi rozbudowę budynku murowanego o przeznaczeniu gospodarczo-mieszkalnym czy rozbudowę drewnianego budynku gospodarczego