Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. III SA/Wa 1561/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz, Sędziowie asesor WSA Konrad Aromiński, sędzia WSA Radosław Teresiak (sprawozdawca), Protokolant referent Paulina Plichtowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2020 r. sprawy ze skargi M. T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz M. T. kwotę 35.017 zł (słownie: trzydzieści pięć tysięcy siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

M. T. (zwana dalej: "Strona" lub "Skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na wydaną przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej: "DIAS", "organ odwoławczy") decyzję z dnia [...] kwietnia 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r.

Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Po przeprowadzeniu wobec Strony kontroli podatkowej i postępowania podatkowego Naczelnik [...] Urzędu Celno - Skarbowego w B. (dalej: "NUCS" lub "organ I instancji") decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r., określił Skarżącej nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług za: czerwiec, lipiec i sierpień 2014 r., zobowiązanie podatkowe za: wrzesień, październik, listopad i grudzień 2014 r. w wysokości 0,00 zł oraz kwoty podatku od towarów i usług podlegające wpłacie, o których mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT").

Organ I instancji stwierdził bowiem, że transakcje, których podmiotem była Strona były transakcjami fikcyjnymi, a wystawiane przez Stronę faktury nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych. Zdaniem NUCS Skarżąca świadomie stała się ogniwem łańcucha firm uczestniczących w fikcyjnych transakcjach, wygenerowanych jedynie w celu uwiarygodnienia obrotu tym samym towarem. Strona stanowiła tzw. "bufor" - wypełniała wszelkie formalne obowiązki związane z rozliczeniem podatku od towarów i usług, wydłużając łańcuch tak, by utrudnić wykrycie procederu.