Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 maja 2020 r., sygn. II SA/Wr 72/19

Egzekucyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn (spr.) Sędziowie: Sędzia Alicja Palus Asesor WSA Wojciech Śnieżyński po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 maja 2020 r. sprawy ze skargi B. D. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego dotyczącego obowiązku rozbiórki wiaty uchyla zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z [...] (nr [...]) D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej "DWIB"), po rozpatrzeniu zażalenia B. D. (dalej jako "skarżący"), utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z. (dalej jako "PINB") z dnia [...] (znak: [...]) uznające za nieuzasadnione zarzuty skarżącego w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego dotyczącego obowiązku rozbiórki wiaty zlokalizowanej na działce nr [...] w miejscowości P.

W uzasadnieniu postanowienia DWINB wyjaśnił, że wobec skarżącego od 2006 r. prowadzone jest postępowanie egzekucyjne w przedmiocie rozbiórki wiaty na podstawie tytułu wykonawczego z [...] nr [...]. Odpis tytułu wykonawczego doręczono skarżącemu w dniu 19 X 2006 r. Dalej DWINB wyjaśnił, że w toku postępowania egzekucyjnego wystawiono kolejny tytuł wykonawczy z [...] nr [...], zastosowano bezskutecznie grzywnę w celu przymuszenia (postanowienie PINB z dnia [...] znak [...]) oraz zadecydowano o zastosowaniu środka w postaci wykonania zastępczego (postanowienie PINB z dnia [...] znak [...]). W ocenie DWINB zarzuty wniesione przez skarżącego pismem z dnia 20 III 2018 r. w zakresie podnoszącym niedopuszczalność egzekucji, niewykonalność obowiązku oraz braki formalne tytułu wykonawczego uznać należało za spóźnione. Skoro skarżący odpis tytułu wykonawczego z [...] nr [...] otrzymał w dniu 19 X 2006 r., to brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów wniesionych kilkanaście lat później. Wprawdzie w dniu [...] został wystawiony kolejny tytuł wykonawczy o numerze nr [...], niemniej jednak - zdaniem DWINB - nie wszczynał on nowego postępowania egzekucyjnego, a został wystawiony w toku już prowadzonego postępowania egzekucyjnego. W związku z tym czynności tej nie można też traktować jako wystawienia nowego tytułu wykonawczego z pełnią konsekwencji prawnych stąd wypływających, w tym między innymi z prawem wniesienia zarzutów. Pouczenie o możliwości wniesienia zarzutów od tytułu wykonawczego jest skuteczne w dniu doręczenia zobowiązanemu "pierwotnego" tytułu wykonawczego, w związku z czym od tego dnia liczy się upływ 7-dniowego terminu. DWINB podkreślił też, że obowiązujące przepisy nie regulują formy orzeczenia w przypadku wniesienia zarzutów po terminie (powołano się tu również na rozbieżności w orzecznictwie), jednak istotne jest, by tego rodzaju zarzutów nie rozpatrywać merytorycznie. W konsekwencji DWINB podzielił stanowisko PINB uznające zarzuty w tym zakresie za nieuzasadnione. Co do zarzutów w części kwestionującej dopuszczalność zastosowania środka egzekucyjnego w postaci wykonania zastępczego, to DWINB tak samo jak PINB stwierdził możliwość zastosowania w okolicznościach sprawy takiego środka. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 127 ustawy z dnia 17 VI 1966 r. - o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2019 r., poz. 1438) - dalej jako "upea", wykonanie zastępcze stosuje się, gdy egzekucja dotyczy obowiązku wykonania czynności, którą można zlecić innej osobie do wykonania za zobowiązanego i na jego koszt. Ponadto w świetle art. 129 upea, organ egzekucyjny może wydać postanowienie w sprawie wezwania zobowiązanego do wpłacenia zaliczki na koszty wykonania zastępczego oraz w sprawie dostarczenia dokumentacji, materiałów i środków przewozowych także w toku zastępczego wykonania egzekwowanego obowiązku. W trakcie postępowania egzekucyjnego, wynikającego z przepisów prawa budowlanego obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego, wykonanie zastępcze, unormowane w art. 127 upea, może być orzeczone, gdy mimo wymierzenia grzywny zobowiązany nie wykona obowiązku, albo gdy uwzględniając zarzut zobowiązanego, że grzywna jest zbyt uciążliwym środkiem egzekucyjnym (art. 33 pkt 8), organ postanowi o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego (art. 34 § 4).