Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 8 stycznia 2020 r., sygn. II SA/Ol 952/19

Prawo miejscowe; Zagospodarowanie przestrzenne

Dnia 8 stycznia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) sędzia WSA Katarzyna Matczak Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2020 roku sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Morągu z dnia 30 sierpnia 2019 roku nr IX/147/19 w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu w obrębach geodezyjnych Bramka i Żabi Róg w gminie Morąg - stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

Rada Miejska w Morągu, na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity na dzień wydania uchwały - Dz.U. z 2019r. poz. 506 ze zm., dalej jako: u.s.g.), art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018r. poz. 1945 ze zm., dalej jako: u.p.z.p.) oraz po stwierdzeniu zgodności planu miejscowego z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Morąg - obszar miasta i tereny wiejskie, podjęła w dniu 30 sierpnia 2019r. uchwałę nr IX/147/19 w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu w obrębach geodezyjnych Bramka i Żabi Róg w gminie Morąg.

Skargę na powyższą uchwałę wniósł Wojewoda Warmińsko-Mazurski, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości w związku ze stwierdzeniem uchybień stanowiących istotne naruszenia prawa. W obszernym uzasadnieniu wniesionej skargi strona skarżąca szczegółowo opisała podnoszone zarzuty. Wskazano, że definicja zawarta w § 5 uchwały pojęcia "obszar górniczy" stanowi powtórzenie i modyfikację definicji obszaru górniczego, zawartej w art. 6 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. z 2019 r. poz. 868). Ponadto uchwała nie wypełnia dyspozycji art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. Dla terenów elementarnych oznaczonych symbolami 1 US (§ 29) i 1P, 2P (§ 30) obligatoryjną maksymalną wysokość zabudowy (nowej) określono jedynie poprzez liczbę kondygnacji nadziemnych, podczas gdy liczba kondygnacji nie stanowi parametru górnej granicy przestrzeni, nie precyzuje faktycznego pionowego wymiaru zabudowy. Maksymalną wysokość zabudowy i tym samym gabaryty projektowanych obiektów budowlanych winno określać się jednostkami miary. Ponadto dyspozycję ustawową sprowadzono jedynie do budynków, natomiast zabudowa jest pojęciem szerszym i dotyczy wszystkich obiektów budowlanych. Przedmiotowy plan miejscowy na terenach oznaczonych MU,MW,ZN oraz P dopuszcza realizację sieci i urządzeń infrastruktury technicznej, a na terenach oznaczonych jako P - dodatkowo urządzeń i instalacji energetyki odnawialnej. W tej sytuacji zastosowanie parametru ilości kondygnacji do ustalenia wysokości innych obiektów budowalnych nie jest możliwe. Podniesiono, że zapis § 28 uchwały, dopuszczający maksymalną wysokość budynku do 3 kondygnacji nadziemnych, jest sprzeczny z zapisem § 13 uchwały, dopuszczającym wysokość budynków do 2 kondygnacji w odniesieniu do całego obszaru planu. Strona skarżąca podniosła również, że wskazane w tekście uchwały przeznaczenie terenów R/LS - uprawy rolne i leśne - (§ 4 ust. 2 i 12) odbiega od opisu w legendzie na rysunku planu, gdzie wskazano je jako teren rolny z enklawami zieleni wysokiej. Przy czym w uchwale brak jest jakichkolwiek ustaleń dla terenów R/LS, w związku z czym nie określono zasad zagospodarowania terenu, w tym obowiązujących zakazów, nakazów i dopuszczeń. Podkreślono, że zgodnie z załącznikiem nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587, dalej jako: rozporządzenie w sprawie projektu planu) tereny rolnicze oznaczone "R" i lasy "LS" zaliczono do oddzielnych grup przeznaczenia terenu. Stanowisko to potwierdzają przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, a także ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2017r. poz. 1161 ze zm., dalej jako u.o.g.r.l.) W tej sytuacji tereny upraw rolnych i leśnych wskazane w planie jako tereny R/LS powinny być, zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., rozdzielone liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Wskazano, że przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się tereny, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2019 r. poz. 1396, dalej jako: P.o.ś.), tj. wskazanych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2014 r. poz. 112) jako tereny objęte ochroną akustyczną, dla których określa się zróżnicowane dopuszczalne poziomy hałasu. Tymczasem w ustaleniach planu nie zawarto żadnych ustaleń dotyczących ochrony terenów przed hałasem, co stanowi naruszenie art. 114 P.o.ś. Strona skarżąca podniosła także, że dla terenów oznaczonych 1ZN i 2ZN, tj. tereny zieleni z przewagą zieleni niskiej i istniejącymi liniami infrastruktury technicznej, dopuszczono możliwość ciągów pieszych i rowerowych oraz możliwość realizacji przepompowni ścieków i stacji transformatorowych, nie określając chociażby wskaźnika powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalnego udziału procentowego powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalnej wysokości zabudowy, co stanowi niewypełnienie art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. Zarzucono, że zapisy § 13 ust. 3 pkt d) uchwały oraz § 22 ust. 3 wykraczają poza zakres ustaleń planu miejscowego, wynikający z art.15 u.p.z.p. Z kolei zapis § 19 ust. 2 uchwały stanowiący, że wyznaczone w planie lokalizacje urządzeń infrastruktury technicznej są orientacyjne (określają zasady uzbrojenia) i mogą ulec przesunięciu w projektach technicznych, narusza władztwo planistyczne gminy poprzez scedowanie uprawnień przysługujących radzie gminy na inny podmiot na etapie realizacji inwestycji. Zakwestionowano § 11 ust. 3, § 17 ust. 1 i 2 oraz § 30 ust. 2 uchwały, dotyczące kwestii rekultywacji gruntów po działalności górniczej, jako naruszające przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. z 2019r. poz. 868, dalej jako: P.g.i.g.). Wskazano, że z u.p.z.p. nie wynika delegacja do zamieszczania tego typu ustaleń w planie zagospodarowania przestrzennego, a zatem doszło do przekroczenia władztwa planistycznego. Strona skarżąca podniosła także, że rysunek miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie spełnia wymogu § 7 rozporządzenia w sprawie projektu, ponieważ nie zawiera wyrysu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z oznaczeniem granic obszaru objętego projektem planu miejscowego. Nie została również wypełniona dyspozycja art. 15 ust. 1 u.p.z.p., w myśl której wójt sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem, wraz z uzasadnieniem. Tymczasem z analizy dokumentacji planistycznej wynika, że uzasadnienie kwestionowanego planu miejscowego jest niekompletne i nie zawiera informacji, o których mowa w punkcie 1 i 2, a mianowicie sposobu realizacji wymogów wynikających z art. 1 ust. 2-4 oraz zgodności z wynikami analizy, o której mowa w art. 32 ust. 1 u.p.z.p., wraz z datą uchwały rady gminy, o której mowa w art. 32 ust. 2 u.p.z.p. Natomiast wpływ na finanse publiczne, w tym budżet gminy, został potraktowany bardzo ogólnikowo i nie jest oparty na żadnych analizach.