Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 grudnia 2019 r., sygn. VI SA/Wa 764/19

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant ref. staż. Małgorzata Wiśniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia utraty statusu zakładu pracy chronionej oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez "(...)" spółka z o.o. z siedzibą w "(...)" (dalej: "Strona", "Spółka", "Skarżąca") jest decyzja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej: "MRPiPS", "organ") z "(...)" stycznia 2019 r. nr "(...)", wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm., dalej: "K.p.a.") w związku z art. 66 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, ze zm., dalej: "ustawa o rehabilitacji"), utrzymująca w mocy decyzję Wojewody "(...)"z "(...)"marca 2018 r. znak: "(...)", stwierdzającą utratę z dniem 1 lutego 2003 r. statusu zakładu pracy chronionej przez Spółkę.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, organ po rozpoznaniu odwołania Strony od decyzji I instancji wyjaśnił, że decyzja I instancji została wydana w wykonaniu decyzji Ministra Pracy i Polityki Społecznej z "(...)" grudnia 2011 r. znak: "(...)"oraz w wykonaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 maja 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 438/12. Minister ww. decyzją uchylił decyzję Wojewody "(...)"z "(...)" lipca 2011 r. nr "(...)"stwierdzającą utratę przez "(...)"Sp. z o.o. z dniem 1 stycznia 2001 r. statusu zakładu pracy chronionej i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę Prokuratora na decyzję Ministra zgodził się z organem odwoławczym, że zgromadzony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie mógł usprawiedliwiać przekonanie Wojewody "(...)", iż część osób nie pozostawała w zatrudnieniu w Spółce, jednakże nie upoważniało to Wojewody do samodzielnego określenia, gdzie stosunek pracy nie zachodził, a zatrudnienie było fikcyjne i wyciąganie z tego określonych skutków prawnych wobec pracodawcy. Zdaniem Sądu, art. 30 ust. 3 ustawa o rehabilitacji, upoważniający Wojewodę do stwierdzenia utraty statusu zakładu pracy chronionej z powodu niespełnienia warunku określonego w art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rehabilitacji, nie obejmuje weryfikacji zatrudnienia w aspekcie ustalenia "fikcyjności", pozorności zatrudnienia. Wojewoda nie jest uprawniony do rozstrzygania o istnieniu lub nieistnieniu stosunku pracy. Takie uprawnienia ma jedynie Zakład Ubezpieczeń Społecznych weryfikujący podleganie ubezpieczeniu społecznemu. Wojewoda "(...)"mając powyższe na uwadze pismem z 12 października 2012 r. zwrócił się do Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w "(...)"o zweryfikowanie stanu zatrudnienia w Spółce, jednocześnie postanowieniem z "(...)" października 2012 r. Wojewoda zawiesił z urzędu postępowanie w sprawie statusu zakładu pracy chronionej przez Spółkę do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Po otrzymaniu z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych informacji, z których wynikało, iż w odniesieniu do 3 osób prawomocnymi wyrokami Sądu Apelacyjnego, potwierdzono brak podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, postanowieniem z 4 grudnia 2017 r. Wojewoda "(...)"podjął z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia utraty statusu zakładu pracy chronionej przez Spółkę, zakończone wspomnianą już decyzją z "(...)" marca 2018 r.