Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 10 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Rz 1071/19

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Elżbieta Mazur - Selwa Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka /spr./ WSA Maciej Kobak Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi B. B. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] (znak sprawy: [...]).

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w [...] orzekł o braku podstaw do stwierdzenia u BB choroby zawodowej - przewlekłego okołostawowego zapalenia barku, tj. choroby wymienionej w poz. 19 pkt 4 wykazu chorób zawodowych.

Organ wskazał, że BB pracowała od 15 grudnia 1982 r. do 27 września 1996 r. w ZOZ w [...] w pełnym wymiarze czasu pracy jako lekarz stomatolog na stanowisku młodszego asystenta i asystenta (w tym czasie również w Przychodni Międzyzakładowej w [...]). W okresie od 1 lutego 1988 r. do 31 marca 1988 r. pracowała w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w [...], w wymiarze 20 godzin tygodniowo. W czasie zatrudnienia w okresach od 30.11.1989 r. do 29.11.1992 r. oraz od 28.09.1993 r. do 27.09.1996 r. BB przebywała na urlopie wychowawczym.

Organ I instancji ustalił, że wykonywana przez skarżącą praca charakteryzowała się dużą intensywnością z uwagi na dużą zgłaszalność pacjentów - średnio 26 osób dziennie. Czas ekspozycji związany z narażeniem wynosił 95% ogólnego czasu pracy. Praca wykonywana była w wymuszonej pozycji ciała stojącej lub siedzącej pochylonej z dużym obciążeniem mięśni kończyn górnych szczególnie ręki prawej, ramion, obręczy barkowej, kręgosłupa, z koniecznością unoszenia ramion i utrzymywanie ich w tej pozycji przez dłuższy czas, celem precyzyjnego wykonania czynności stomatologicznych. Skarżąca pracowała przy fotelu stomatologicznym starego typu, o szerokiej metalowej podstawie z szeroko zamontowanymi oparciami na ręce pacjenta, co uniemożliwiało lekarzowi przybliżenie się do pacjenta i wymuszało niefizjologiczną pozycję w znacznym pochyleniu, powodującą nadmierne obciążenie mięśni ramion, barków i szyi, zarówno w pozycji stojącej jak i siedzącej.