Wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Łd 529/19

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Cezary Koziński Sędziowie: Sędzia NSA Anna Świderska Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski (spr.) Protokolant: St. sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2019 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. zaskarżoną decyzją z [...] r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z [...] r., określającą W.S. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w kwocie 186.242,00 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej za lata 2013-2015, Naczelnik Urzędu Skarbowego

w T. decyzją z [...] sierpnia 2017 r. określił stronie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. Decyzja ta została [...] listopada 2017 r. uchylona przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł., a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W toku tego postępowania, toczącego się po wyżej wskazanej decyzji kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił przede wszystkim, że podatnik w badanym okresie zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 449.000,00 zł poprzez zaewidencjonowanie 10 faktur VAT wystawionych przez T.Ł. działającego pod firmą A nieodzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Ponadto organ podatkowy stwierdził inne nieprawidłowości w zakresie rozliczenia podatku, jednakże nie są one przedmiotem zarzutów skargi. Mając na względzie

te ustalenia, organ pierwszej instancji uznał prowadzoną przez podatnika podatkową księgę przychodów i rozchodów za nierzetelną i na podstawie art. 193 § 4 O.p. odmówił uznania jej za dowód w sprawie. Jedocześnie na podstawie art. 23 § 2 O.p., Naczelnik odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, uznając, że dane wynikające z ewidencji, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalały na jej określenie we właściwej wysokości. Ostatecznie Naczelnik Urzędu Skarbowego w T., wskazaną na wstępie decyzją z [...] r., ponownie określił W. S. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w wysokości 186.242,00 zł. Od tego rozstrzygnięcia podatnik złożył odwołanie.