Wyrok WSA w Kielcach z dnia 18 września 2019 r., sygn. II SA/Ke 454/19

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Starszy inspektor sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2019 r. przy udziale Wiesławy Klimontowicz Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kielce - Zachód w Kielcach delegowanej do Prokuratury Okręgowej w Kielcach sprawy ze sprzeciwu R. M. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 czerwca 2019 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję w całości.

Uzasadnienie

II SA/Ke 454/19

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 4 czerwca 2019 r., znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze , po rozpatrzeniu odwołania R. M. od wydanej z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy decyzji z dnia 25 kwietnia 2019 r., znak: [...] w sprawie odmowy umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego dla osób uprawnionych, tj. W. M., w kwocie 30.396,05 zł z dalszymi odsetkami

- na podstawie art. 138 § 2 Kpa uchyliło w całości decyzje organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Organ I instancji w podstawie prawnej swej decyzji wskazał m.in. art. 30 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. W odwołaniu R. M. podnosił, że jest osobą bezdomną, stan zdrowia uniemożliwia mu podjęcie pacy i brak jest perspektyw na jego polepszenie. Twierdzenie, że z dochodów w wysokości 700 zł jest w stanie spłacić zadłużenie uznał za nieludzkie.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że z uwagi na stan bezdomności wnioskodawcy, sprawa powinna być rozpatrzona jedynie w oparciu o art. 30 ust. 2 ww. ustawy. Wskazał na uznaniowy charakter rozstrzygnięcia wydawanego na podstawie tego przepisu. Zarzucił organowi I instancji brak prawidłowych ustaleń w zakresie wydatków wnioskodawcy przeznaczonych na jego utrzymanie. Organ ten przyjął bowiem, że wydatki te wynoszą ok. 320 zł, bez wyjaśnienia, dlaczego przyjęto taką kwotę. Kolegium ustaliło, że obecnie strona płaci za pobyt w schronisku 219 zł. W ramach tej kwoty ma zapewnione wyżywienie, natomiast we własnym zakresie zaopatruje się w środki czystości. Z wyjaśnień wnioskodawcy wynika, że dodatkowo na żywność wydaje 300 zł, ponieważ posiłki w schronisku nie zaspokajają jego potrzeb. W wywiadzie środowiskowym odnotowano wydatek 100 zł na leki i leczenie. Organ I instancji ustalając miesięczne wydatki strony na kwotę 320 zł, wziął więc pod uwagę tylko koszty pobytu w schronisku i wydatki na leki. Nie uwzględnił zaś dodatkowych kosztów związanych z zakupem żywności i odzieży. Ponadto, jak wynika z odwołania, od lipca 2019 r. opłata za schronisko wynosić będzie już 550 zł. Dodatkowo, jak wynika z oświadczenia strony, w styczniu i lutym 2019 r. wydatki na leki wyniosły 400 zł. W odwołaniu strona wskazała zaś kwotę 200 zł.