Wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 kwietnia 2019 r., sygn. II SAB/Kr 28/19

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi A. F. na bezczynność Starosty T w przedmiocie wydania decyzji o wypłacie odszkodowania I. zobowiązuje Starostę T do wydania aktu lub dokonania czynności w przedmiocie wniosku A. F. z dnia 3 września 2018 r.; II. stwierdza, że bezczynność Starosty T nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. oddala skargę w pozostałym zakresie; IV. zasądza od Starosty T na rzecz skarżącego A. F. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

A. F. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Starosty T w przedmiocie wydania decyzji o wypłacie odszkodowania w sprawie zainicjowanej wnioskiem skarżącego z dnia 3 września 2018 r., domagając się orzeczenia, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, mimo że będą podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, jeśli taki zostanie wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu, przyznania na rzecz skarżącego od Starosty T sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm. - dalej jako: p.p.s.a.) oraz zasądzenia na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 35 i art. 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 z późn. zm. - dalej jako: k.p.a.).

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał na wstępie, iż spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia z przedmiotową skargą, gdyż wyczerpał on środki zaskarżenia określone w art. 52 p.p.s.a., wnosząc uprzednio stosowne ponaglenie do Wojewody [...]. W dalszej kolejności skarżący przytoczył przepisy k.p.a. (art. 35, art. 36 i art. 37) oraz p.p.s.a. (art. 3 § 1 i § 2 pkt 8, art. 119 pkt 4 i art. 149) odnoszące się do postępowania zainicjowanego skargą na bezczynność organu, zwracając przy tym uwagę na cel tego postępowania. Ponadto w ocenie skarżącego, organ dopuścił się bezczynności, gdyż nie przeprowadził postępowania terminowo, zaś stan bezczynności organu istniał w dacie wniesienia skargi. Następnie skarżący powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych odnoszące się do pojęcia rażącego naruszenia prawa, zaznaczając przy tym, że dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych terminów załatwienia sprawy, ale przekroczenie to musi być znaczne, niezaprzeczalne i pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Zdaniem skarżącego, w przedmiotowej sprawie istniała też uzasadniona konieczność zastosowania wobec organu dodatkowych środków dyscyplinująco-represyjnych przewidzianych w art. 149 § 2 p.p.s.a. Jednocześnie skarżący wskazał, że wystąpił on do właściwego organu w przedmiocie należącym do jego kompetencji, stąd też załatwienie takiego wniosku polegać powinno na ustaleniu stanu faktycznego i sprawdzeniu czy stan ten odpowiada przesłankom wskazanym w przepisie mogącym mieć zastosowanie. Skarżący podniósł przy tym, że również negatywna ocena w tej mierze musi także prowadzić do odpowiedniego rozstrzygnięcia w formie decyzji, a tym samym zgłoszone przez skarżącego żądanie powinno być zweryfikowane w postępowaniu administracyjnym przez przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i dokonanie prawnej oceny ustalonego stanu faktycznego. Ponadto skarżący podkreślił, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, iż naruszono prawo w sposób oczywisty, znaczny, niezaprzeczalny oraz oczywiście pozbawiony jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia, co w inkryminowanym działaniu organu w przedmiotowej sprawie nie budziło jakichkolwiek wątpliwości.