Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 marca 2019 r., sygn. II SA/Bk 65/19

Ruch drogowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.), sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 marca 2019 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. w W. na czynność Prezydenta Miasta B. z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części kwoty z tytułu opłaty za wydanie karty pojazdu 1. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności oraz stwierdza, że skarżącemu P. Sp. z o.o. w W. przysługuje uprawnienie do zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu o numerze rejestracyjnym [...] w kwocie 425 zł (słownie: czterysta dwadzieścia pięć złotych), 2. zasądza od Prezydenta Miasta B. na rzecz skarżącego P. Sp. z o.o. w W. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] listopada 2018 r. P. Sp. z o.o. w W. (dalej powoływana również jako: "Spółka", "Skarżąca") wystąpiła do Prezydenta Miasta B. o zwrot łącznej kwoty 16.100,00 zł za wydanie 32 kart pojazdów dla pojazdów o wymienionych w piśmie numerach rejestracyjnych. Rozpatrywana sprawa dotyczy uprawnienia do otrzymania zwrotu kwoty 425,00 zł, stanowiącej część wniesionej opłaty za wydanie karty pojazdu dla pojazdu V. o nr rej. [...].

Uzasadniając wniosek Spółka wskazała, że opłaty za wydanie kart pojazdu dla wyszczególnionych pojazdów zostały uiszczone w wysokości przewidzianej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003 r. Nr 137, poz. 1310, dalej jako: "rozporządzenie"), do którego odnosi się wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. sygn. akt U 6/04, wskazujący na jego sprzeczność z ustawą. Podniosła przy tym, że podwyższenie opłaty za wydanie karty pojazdu ponad faktyczne koszty jej wytworzenia stanowiło nową daninę publiczną i naruszało art. 217 Konstytucji RP, zgodnie z którym tego rodzaju daniny mogą być nakładane tylko na podstawie ustawy, a nie aktów podustawowych. Zdaniem Spółki, organ pobrał opłaty bez stosownej podstawy prawnej.