Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2019 r., sygn. II SA/Wr 739/18

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie: Asesor WSA Wojciech Śnieżyński Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 lutego 2019r. sprawy ze skargi H. K. i Z. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] ([...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (dalej jako "organ") - po rozpatrzeniu odwołania H. K., Z. K., A. G. i J. J. - utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z [...] (nr [...]) ustalającą, na rzecz M. Ż., warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej o garaż oraz balkon od strony ogrodu, przewidzianej do realizacji we W. przy ulicy O. na działce nr [...], AM-[...], obręb P.

Powyższa decyzja jest drugą w sprawie. Pierwotna decyzja organu pierwszej instancji z [...] (Nr [...]), ustalająca warunki zabudowy, została w postępowaniu odwoławczym z przyczyn procesowych uchylona decyzją organu z [...] (SKO nr [...]), a sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia. Powodem decyzji kasacyjnej było naruszenie art. 24 kpa polegające na wydaniu decyzji przez osobę, która wcześniej wystąpiła w postępowaniu w roli biegłego - urbanisty.

Obecnie organ uznał, że ponowna decyzja organu pierwszej instancji zasługuje na utrzymanie w mocy, bowiem nie narusza istotnie przepisów procesowych i wystąpiły wszystkie przesłanki materialnoprawne dla ustalenia warunków zabudowy, określone w art. 61 ust. 1 ustawy z 27 III 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1073, ze zm.) - dalej jako "upzp". W szczególności w postępowaniu prawidłowo określono obszar analizowany (wyznaczając go na 60-80 m wokół terenu inwestycji, przy szerokości terenu inwestycji 12 m) i dokonano jego poprawnej analizy przez pryzmat funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu. W rezultacie trafnie ustalono, że dla planowanej inwestycji wystąpiła przesłanka dobrego sąsiedztwa, gdyż w obszarze analizowanym występuje zabudowa o szerokości elewacji frontowej 12 m (a więc obejmująca całą szerokość działki budowlanej) oraz współczynniku powierzchni zabudowy przekraczającym 0,33 (działki: nr [...] - co do szerokości elewacji; działki: [...] - co do powierzchni zabudowy). Biorąc zaś pod uwagę, że planowana przez inwestorkę rozbudowa budynku o garaż oraz balkon nie zmieni mieszkaniowej funkcji oraz pozostałych parametrów istniejącego budynku, należało - zdaniem organu - uznać, że przesłanka dobrego sąsiedztwa została spełniona. Organ przy tym gruntownie opisał przyjęte w decyzji o warunkach zabudowy maksymalne parametry dopuszczalnej zabudowy, biorąc pod uwagę zabudowę sąsiednią i przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 VIII 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588). Organ odniósł się też do przedłożonej w postępowaniu opinii architekta J. M. wyjaśniając, że nie można podzielić jej negatywnych wniosków co do braku przesłanki dobrego sąsiedztwa. Organ podkreślił przy tym, że ponad 60% budynków poddanych analizie zostało rozbudowanych. Także budynki poza obszarem analizowanym były rozbudowywane. Nie można więc - zdaniem organu - wywodzić, że w obszarze sąsiedzkim nie dokonywano rozbudowy budynków mieszkalnych. Organ dokonał również ustaleń pod kątem pozostałych przesłanek dopuszczalności określenia warunków zabudowy wymienionych w art. 61 ut. 1 pkt. 2-5 upzp, stwierdzając w rezultacie ich wystąpienie. Nie było też - w ocenie organu - podstaw do podważania decyzji pierwszej instancji z powodu niezapewnienia ochrony interesów osób trzecich, w szczególności poprzez zezwolenie na rozbudowę do granicy działki sąsiedniej. W decyzji lokalizacyjnej wyraźnie zastrzeżono bowiem obowiązek uwzględnienia przy projektowaniu rozbudowy przepisów prawa budowlanego, w tym warunków techniczno-budowlanych. Na etapie warunków zabudowy nie rozstrzyga się w sposób definitywny problematyki usytuowania budynku na granicy działki oraz zachowania linijki światła. Organ dokonał przy okazji analizy elementów treściowych decyzji pierwszoinstancyjnej przez pryzmat przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 VIII 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz.U. z Nr 164, poz. 1589), stwierdzając prawidłowość decyzji także pod tym kątem. W końcowej części rozważań organ stwierdził, że prawidłowo zawiadomiono strony o wszczęciu postępowania oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów, o czym świadczą zwrotne potwierdzenia odbioru zawiadomienia o zakończeniu postępowania administracyjnego. Ustalenie stron postępowania, zostało przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa materialnego i proceduralnego. Zauważył także, że wprawdzie w decyzji pierwszoinstancyjnej nie ustosunkowano się bezpośrednio do zgłaszanego przez strony dowodu z opinii architekta, to jednak wytłumaczono stronom zasadność wydania decyzji pozytywnej. Zresztą organ stwierdził, że sanował ten brak w uzasadnieniu decyzji odwoławczej.