Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 czerwca 2018 r., sygn. II SA/Sz 459/18

Powszechny obowiązek obrony

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędziowie Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi T. Z. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony oddala skargę.

Uzasadnienie

Wójt Gminy D. decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 201 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r., poz. 827 z późn. zm.), przeznaczył będący w posiadaniu T. Z. samochód osobowo-ciężarowy [...] do oddania w używanie na rzecz [...] wskazując, że w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny przedmiot ten powinien być dostarczony do Jednostki Wojskowej nr [...] w S. przy Al. [...] do chwili ustania potrzeby jego używania. Z uzasadnienia decyzji wynika, że wniosek o jej wydanie złożył Wojskowy Komendant Uzupełnień w S..

W odwołaniu od decyzji T. Z. podniósł zarzut naruszenia art. 53

ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r.

o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. 2017 r., poz. 1153), polegający na pominięciu tych przepisów i nie wzięciu pod uwagę, że odwołujący się [...] jest zobowiązany do powstrzymywania się od jakichkolwiek świadczeń na cele wojskowe. Podniósł także naruszenie § 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 sierpnia 2004 r. w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju (Dz. U. Nr 181 poz. 1872 ze zm.) polegające na nie wzięciu pod uwagę,że przedmiotowy pojazd jest samochodem firmowym i jest używany na terenie S., [...] i Ś., zatem organem właściwym do wydania ewentualnej decyzji nie jest Wójt Gminy D.. Odwołujący się zarzucił naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, 8, 9, 10, 11, 77 § 1,80 i 107 § 3 K.p.a., polegające na wskazaniu w sentencji decyzji, że dotyczy ona świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny (skreślono zwrot "w czasie pokoju"), podczas gdy w podstawie prawnej decyzji powołano przepisy dotyczące świadczeń rzeczowych w czasie pokoju. Odwołujący się argumentował, że w uzasadnieniu decyzji organ nie wskazał faktów uznanych za udowodnione, dowodów na których się oparł, ani przyczyn dla których pozostałym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Z decyzji nie wynika jakie w istocie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone. Odwołujący się nie został też zawiadomiony o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, a jedynie udzielono mu informacji o wszczęciu postępowania administracyjnego. Organ naruszył również art. 208 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju, poprzez nałożenie na osobę fizyczną obowiązku świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju, podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisów powinna prowadzić do wniosków, że osoby fizyczne są ostatnią kategorią osób zobowiązanych do takich świadczeń. Ponadto organ wydający decyzję powinien mieć na względzie równomierne obciążenie obowiązkiem świadczenia wszystkich posiadaczy zamieszkujących lub mających siedzibę na obszarze danej gminy, a z uzasadnienia decyzji nie wynika, by przesłanka ta została uwzględniona. Ponadto zarzucił naruszenie art. 40 § 2 zd. pierwsze K.p.a. polegające na doręczeniu decyzji bezpośrednio jemu w sytuacji, gdy w aktach sprawy znajdowało się pełnomocnictwo z dnia 19 września 2017 r. dla adwokata P. Z..