Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 30 maja 2018 r., sygn. II SA/Sz 299/18

Służba więzienna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski,, Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Alicja Poznańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 maja 2018 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Dyrektora Służby Więziennej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę.

Uzasadnienie

[...] r. Dyrektor Aresztu Śledczego w K. z urzędu

wszczął postępowania administracyjne w przedmiocie zwolnienia ze służby w Służbie Więziennej st. sierż. B. K. oddziałowego działu ochrony Aresztu Śledczego w K. w związku z absencją chorobową trwającą nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy.

Następnie, decyzją z dnia [...] r., nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w K., powołując się na art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2017 r. poz. 631 ze zm.), orzekł o zwolnieniu st. sierż. B. K. ze służby w Służbie Więziennej z dniem [...] r.

B. K. odwołał się od ww. decyzji zarzucając jej:

1) naruszenie art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej poprzez jego błędną wykładnię,

2) sprzeczność poczynionych ustaleń przez Dyrektora Aresztu Śledczego w K. z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że funkcjonariusz zaprzestał pełnienia służby przez okres 12 miesięcy, podczas gdy przed upływem tego okresu bezsprzecznie funkcjonariusz zgłosił się do służby.

W wyniku rozpoznania sprawy na skutek wniesionego odwołania Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej, decyzją z dnia [...] r.,

nr [...], na podstawie art. 107, art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U z 2017 r. poz. 1257) oraz art. 32, art. 96 ust. 2 pkt 6 i art. 218 ust. 5 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. Uzasadniając treść podjętego rozstrzygnięcia organ wskazał, że kwestie zwolnienia ze służby w Służbie Więziennej w związku z nieobecnością w służbie spowodowaną chorobą, trwającą nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy regulują przepisy art. 32 ust. 1, art. 98 w zw. z art. 46, art. 218 ust. 1 pkt. 1, ust. 2-4, art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy o Służbie Więziennej. Odwołując się do treści wyroku WSA w Opolu z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Op 468/13 organ wskazał, że przerwanie biegu okresu wskazanego w art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy o Służbie Więziennej może nastąpić w przypadku ustalenia zdolności funkcjonariusza Służby Więziennej do pełnienia służby. Przepis ten odnosi się do stanu zdrowia (choroby) funkcjonariusza, a nie do samego faktu przedłożenia zwolnienia lekarskiego. Samo stawienie się w jednostce funkcjonariusza po długotrwałym chorobowym i skierowanie go przez przełożonego na obligatoryjne badanie do lekarza medycyny pracy - w sytuacji, gdy brak jest zaświadczenia lekarskiego o ustaniu przyczyny zaprzestania służby z powodu choroby, nie stanowi podstawy przerwania biegu okresu, o którym mowa w art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy. Stosownie do art. 96 ust. 2 pkt 6 i art. 117 ustawy w zw. z art. 229 § 2 i 4 Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 sierpnia 2010 r. w sprawie stosowania do funkcjonariuszy Służby Więziennej przepisów Kodeksu pracy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 145, poz. 979), w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni spowodowanej chorobą, funkcjonariusz bezwzględnie podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia jego zdolności do wykonywania służby na dotychczasowym stanowisku, a pracodawca nie może dopuścić do pracy bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do służby