Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 marca 2018 r., sygn. II SA/Ol 23/18

Inspekcja weterynaryjna

Dnia 6 marca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2018 roku sprawy ze skargi S. B. na decyzję Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej za uniemożliwienie przeprowadzenia urzędowej kontroli - oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Powiatowy Lekarz Weterynarii w M., na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. o Inspekcji Weterynaryjnej (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 1077 ze zm. - tekst jednolity obowiązujący na dzień wydania zaskarżonej decyzji - dalej jako: u.i.w. ), art. 27 ust. 1 i art. 26 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 242 ze zm. - dalej jako: u.o.p.p.z.) w zw. z § 1 pkt 27 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. z 2017r., poz. 1182, dalej jako: rozporządzenie w sprawie wysokości kar pieniężnych), wymierzył S.B. - właścicielowi zakładu "[...]" w M., karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za uniemożliwienie przeprowadzenia urzędowej kontroli w zakresie określonym w rozporządzeniu nr 854/2004 poprzez uniemożliwienie wstępu na teren zakładu organowi Inspekcji Weterynaryjnej - Powiatowemu Lekarzowi Weterynarii w M. W uzasadnieniu podano, że w dniu 3 lipca 2017r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w M. wraz z inspektorem weterynaryjnym udały się na kontrolę sprawdzającą usunięcie uchybień stwierdzonych w toku kontroli przeprowadzonej w dniu 29 kwietnia 2017r. i przed przystąpieniem do czynności kontrolnych okazały właścicielowi zakładu legitymacje służbowe, odznaki indentyfikacyjne oraz upoważnienie inspektora weterynaryjnego. Jednakże właściciel zakładu oświadczył, że Powiatowy Lekarz Weterynarii nie może wykonywać czynności kontrolnych, ponieważ nie posiada upoważnienia do przeprowadzenia kontroli. W związku z tym wystosowano do właściciela zakładu pismo, w którym poinformowano, iż Powiatowy Lekarz Weterynarii jako organ Inspekcji Weterynaryjnej nie jest obowiązany do posiadania upoważnienia do prowadzenia kontroli i dołączono wyjaśnienie Departamentu Bezpieczeństwa Żywności i Weterynarii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Po otrzymaniu w dniu 6 lipca 2017r. informacji od właściciela zakładu o wykonaniu wszystkich nakazów nałożonych decyzją z dnia "[...]" Powiatowy Lekarz Weterynarii w M. wraz z inspektorem weterynaryjnym ponownie udały się do przedmiotowego zakładu w celu przeprowadzenia kontroli sprawdzającej, jednakże i tym razem właściciel zakładu zakwestionował prawo Powiatowego Lekarza Weterynarii w M. do przeprowadzenia kontroli zakładu bez stosownego upoważnienia. Z uwagi na konieczność weryfikacji wykonania nałożonych na właściciela zakładu obowiązków oraz w celu uniknięcia konfliktu, Powiatowy Lekarz Weterynarii w M. odstąpiła od przeprowadzenia kontroli osobiście, polecając przeprowadzenie kontroli inspektorowi weterynaryjnemu. Wskazano, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. UE.L z 2004 r., nr 139, poz. 206) podmioty działające na rynku spożywczym udzielają wszelkiej pomocy niezbędnej w celu zagwarantowania przeprowadzania urzędowych kontroli przez właściwy organ, w szczególności: zapewniają dostęp do wszystkich budynków, nieruchomości, instalacji lub innych obiektów infrastruktury, udostępniają dokumenty i rejestry wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia, uznane za konieczne przez organ dla oceny sytuacji, a stosownie do art. 4 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia (WE) nr 854/2004 kontrole te przeprowadza urzędowy lekarz weterynarii. Podniesiono, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 u.i.w. powiatowy lekarz weterynarii jest organem Inspekcji Weterynaryjnej, któremu przysługują uprawnienia określone w art. 19 ust. 3 u.i.w., w tym prawo w każdym czasie do przeprowadzania kontroli gospodarstw, centrów (organizacji), zakładów, ośrodków w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 15 stycznia 2015r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, instalacji, urządzeń lub środków transportu. Podniesiono, iż zgodnie z art. 26 ust. 1 u.o.p.p.z. prowadzący przedsiębiorstwo sektora spożywczego uniemożliwiający lub utrudniający przeprowadzenie urzędowych kontroli w zakresie określonym w rozporządzeniu nr 854/2004 lub przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie art. 19 ust. 2 wskazanego rozporządzenia, podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej trzydziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Stosownie do § 1 pkt 27 rozporządzenia w sprawie wysokości kar pieniężnych kara za uniemożliwienie przeprowadzenia urzędowej kontroli w zakresie określonym w rozporządzeniu nr 854/2004, przez uniemożliwienie wstępu do zakładu lub do niektórych jego pomieszczeń albo nieokazanie żądanych dokumentów może być wymierzona w przedziale od 10 000 zł do 35 000 zł. Przy czym organ w każdym przypadku stwierdzenia stosownych naruszeń prawa żywnościowego jest zobligowany do nałożenia na strony kary pieniężnej i nie może odstąpić od jej wymierzenia. Wskazano, że właściciel kontrolowanego zakładu swoim zachowaniem, tj. odmową wpuszczenia na teren zakładu Powiatowego Lekarza Weterynarii w M., uniemożliwił przeprowadzenie urzędowej kontroli w zakresie określonym w rozporządzeniu nr 854/2004. W związku z tym kara pieniężna, wymierzona w minimalnej wysokości, powinna zobligować stronę do przestrzegania uregulowanych prawnie wymagań prawa krajowego oraz wspólnotowego, a jednocześnie spełnić swoją rolę w zakresie prewencji indywidualnej, czyli powstrzymania się strony od powtarzania podobnych naruszeń przepisów prawa w przyszłości.