Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 lutego 2018 r., sygn. I SA/Wr 544/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Sędziowie: sędzia WSA Barbara Ciołek (sprawozdawca), sędzia WSA Katarzyna Radom, Protokolant: asystent sędziego Klaudia Nowak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Z.U. i A.H. - następców prawnych G.U. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od maja do grudnia 2013 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem sądowej kontroli jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W z dnia [...] (nr [...]), utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. z dnia [...] (nr [...]), wydana w przedmiocie określenia G. U. (dalej: podatnik) zobowiązania w podatku od towarów i usług za okres od maja do grudnia 2013 r.

Jak wynika z zaskarżonej decyzji, w okresie objętym postępowaniem G.U. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą A w zakresie m.in. transportu drogowego towarów oraz konserwacji i napraw pojazdów samochodowych. W prowadzonych dla potrzeb podatku VAT ewidencjach zakupu za miesiące od maja do grudnia 2013 r. podatnik ujął faktury VAT, deklarujące dostawy paliwa od B. Organ podatkowy pierwszej instancji, powołując się na art. 86 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa o VAT), zakwestionował prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur, uznając że B nie była faktycznym zbywcą towaru ujawnionego na zakwestionowanych fakturach.

W toku ponownego rozpoznania sprawy, zainicjowanego wniesionym przez podatnika odwołaniem od decyzji pierwszej instancji, Dyrektor Izby Skarbowej we W stwierdził, że dostawy oleju napędowego do firmy podatnika miały miejsce, ale faktycznym dostawcą tego towaru nie była firma B wskazana na tych fakturach jako sprzedawca. Z ustaleń faktycznych przyjętych przez organ drugiej instancji wynikało, że B, choć wprawdzie posiadała licencję na obrót paliwami ciekłymi, to w rzeczywistości nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami. Nie posiadała żadnych środków technicznych niezbędnych do realizacji zakupu i sprzedaży paliw, nie posiadała środków transportowych przystosowanych do przewozu paliw, nie korzystała z usług firm transportowych, ani też nie posiadała zaplecza osobowego (nie zatrudniała pracowników).