Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. I SA/Ol 853/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod Sędziowie sędzia WSA Jolanta Strumiłło (sprawozdawca) sędzia WSA Renata Kantecka po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 lutego 2018 r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skarg Spółki A na postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" , nr "[...]"; "[...]"; "[...]"; "[...]" w przedmiocie przedłużenia terminu dokonania zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług za lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2014 r. oddala skargi.

Uzasadnienie

S Spółka z o.o. w upadłości układowej (dalej jako strona, skarżąca, spółka) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargi na cztery postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" w przedmiocie przedłużenia terminu dokonania zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2014 r.

Z akt spraw wynika, że czterema postanowieniami odpowiednio z dnia "[...]". Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - dalej ustawa o VAT, przedłużył spółce termin dokonania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2014 r. do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególny miesiąc.

W wezwaniach z dnia "[...]" do usunięcia naruszenia prawa, Spółka powołując orzecznictwo sądów administracyjnych podniosła, że stosowanie instytucji przedłużenia terminu zwrotu podatku VAT jest uzależnione od zaistnienia dostatecznych wątpliwości, a organy podatkowe winny posługiwać się tym środkiem bardzo ostrożnie, aby nie narazić podatnika na jakiekolwiek ryzyko finansowe oraz nie naruszyć zasady zaufania do organów podatkowych. W jej ocenie, okoliczność nieustalenia pierwotnego źródła towarów nie stanowiła podstawy do uznania, że istnieją dostateczne wątpliwości pozwalające na zastosowanie przepisu art. 87 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie ulegało bowiem żadnych wątpliwości, że towar ten został jej dostarczony i że dokonała ona za niego zapłaty z uwzględnieniem stawki podatku VAT w wysokości 23%. Spółka nie miała natomiast wiedzy o tym, że dostawca nabył towar od dostawcy krajowego. Wskazała, że jej pracownicy prowadzili rozmowy z przedstawicielami dostawcy, którzy występowali na targach w charakterze dystrybutora jednego z arabskich eksporterów, a dostawy dokonywane były do magazynów podatnika bezpośrednio, m.in. z kontenerów znajdujących się w składach celnych. Ponadto transakcje ze Spółką Euro P.były ubezpieczone, a ceny towarów nie odbiegały w znaczny sposób od stosowanych w tym okresie przez innych dostawców. Strona podniosła również, że w imieniu Spółki E.występowały osoby reprezentujące wcześniej E sp. z o.o., z którą podatnik z powodzeniem zawierał transakcje i której biura oraz magazyny wizytował. W odniesieniu do E Sp. z o.o. prowadzono w lutym 2013 r. czynności sprawdzające, w toku których nie stwierdzono jakichkolwiek nieprawidłowości.