Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 października 2017 r., sygn. II SA/Gl 670/17

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski (spr.), Sędzia NSA Łucja Franiczek, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2017 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o. o. w K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. nr [...], 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej Spółki kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Po rozpoznaniu sprawy z wniosku "A" Sp. z o.o. w K. Prezydent Miasta C. decyzją z dnia [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 112 ust. 1 i 4 oraz art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r. poz. 2147 ze zm., zwanej dalej ustawą lub u.g.n.), odmówił ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości położonej w C. przy ul. [...] oznaczonej jako działka nr [...], będącej w użytkowaniu wieczystym B. S. zam. [...] L., poprzez zezwolenie "A" Sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej też jako Spółka) na założenie i przeprowadzenie urządzeń przesyłowych w postaci kanałowej sieci ciepłowniczej 2xDN 800 w ramach przedsięwzięcia "Przebudowa sieci ciepłowniczej 2xDN600 ze zmianą średnicy na 2xDN 800 od komory 154C5 do komory 411C1 w rejonie ul. [...] i [...] w C., S. i K.". W uzasadnieniu wskazał, że nie została spełniona przesłanka z art. 112 ust. 1 u.g.n. warunkująca dopuszczalność wnioskowanego ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. Z obowiązującego planu zagospodarowania nie wynika bowiem aby objęta orzeczeniem nieruchomość była przeznaczona pod realizację wskazanego celu publicznego.

W odwołaniu od tej decyzji Spółka "A" wniosła o jej uchylenie i uwzględnienie wniosku o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, względnie jej uchylenie i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Zarzuciła Prezydentowi Miasta C. naruszenie, zarówno przepisów prawa materialnego, w tym: art. 124 ust. 1 u.g.n., ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 15 ust. 3 pkt 4a), a także: miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta C. dla części obszaru gminy C. (zwanego dalej miejscowym planem zagospodarowania lub m.p.z.p.) położonego w rejonie ul. [...], zatwierdzonego Uchwałą Rady Miasta C. nr [...] z dnia [...] r. (§ 18, § 11, § 16, § 7 i § 8) oraz Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (§ 9 ust. 1), jak i przepisów Kpa (art. 6, art. 7, art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 1 i § 3). Zdaniem odwołującej się organ I instancji nie rozpatrzył, w sposób wyczerpujący, całego materiału dowodowego, a w szczególności nie uwzględnił zarówno faktu, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony ww. uchwałą, przewiduje wprost, że inwestycje celu publicznego mogą występować na całym objętym nim obszarze, jak również stanowiska Wydziału Architektury, Budownictwa i Gospodarki Przestrzennej Urzędu Miasta C., zdaniem którego planowane przez nią ograniczenie w sposobie korzystania z nieruchomości będącej w użytkowaniu wieczystym B. S. jest zgodne z tym planem. Nieuzasadnione jest także, zdaniem odwołującej, stanowisko Prezydenta, że jakoby przesłanka zgodności ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości z planem miejscowym może zostać spełniona wyłącznie wtedy, gdy w planie zaznaczono by przebieg projektowanej sieci oraz gdy konkretny przepis planu wprost wskazywałby, że na konkretnej nieruchomości będzie realizowany konkretny cel publiczny, którym w tym przypadku jest budowa sieci ciepłowniczej. W ocenie odwołującej brak jest podstawy prawnej za przyjęciem takiego stanowiska, gdyż ustawodawca, w treści art. 124 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami nie określił w jaki sposób przesłanka zgodności ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości z planem miejscowym powinna być spełniona. Nigdzie też nie wskazano, że przez zgodność z planem miejscowym rozumie się sytuację, gdy konkretny przepis planu miejscowego wprost stanowi, iż na danej nieruchomości projektowana jest budowa urządzenia infrastruktury technicznej. W związku z tym, zdaniem odwołującej, błędne było przyjęcie przez organ I instancji, iż treść planu zagospodarowania przestrzennego powinna przesądzać o trasie przebiegu sieci infrastruktury technicznej. Wskazała, że niekiedy miejscowe plany będą zawierały takie elementy, lecz należy im przypisać charakter fakultatywny, co oznacza, że nieumieszczenie ich w planie nie może pociągać za sobą konsekwencji dla inwestora zamierzającego dokonać inwestycji celu publicznego. Brak określenia dokładnego przebiegu planowanej sieci, pomimo, iż postanowienia planu miejscowego zezwalają na wykonanie takiej inwestycji, nie świadczy w ocenie odwołującej, o niespełnieniu przesłanki zgodności z planem miejscowym ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, o czym jest mowa w przepisie art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Spółka wskazała ponadto, że trudno od niej wymagać, aby w celu wykonania planowanej inwestycji, jaką jest sieć ciepłownicza 2xDN 800, była ona zobowiązana do wystąpienia z wnioskiem o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tym bardziej, że na tymże planie jest uwidoczniony przebieg istniejącej sieci ciepłowniczej 2xDN 600, która ma zostać zastąpiona przez tę planowaną, a mianowicie sieć ciepłowniczą 2xDN 800. Dlatego też, w jej ocenie, zgodność planowanej inwestycji z planem miejscowym winna być rozpatrywana w tym kontekście, iż dotyczy ona wymiany fragmentów istniejącej sieci ciepłowniczej, a nie zabudowy nieruchomości wolnej od obciążenia infrastrukturą techniczną. Zdaniem odwołującej stanowisko organu I instancji zawarte w zaskarżonej decyzji zostało oparte wyłącznie na orzecznictwie sądów administracyjnych, a nie na przepisach prawa. A przecież zgodnie z zasadą praworządności, wyrażoną w art. 6 i art. 7 Kpa to przepisy prawa są podstawą do działania organu, a orzecznictwo sądów administracyjnych może stanowić dodatkową argumentację, która uzasadniałaby podstawę wynikającą z przepisów powszechnie obowiązujących. Zarzuciła również organowi I instancji błędną wykładnię postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym przede wszystkim § 7 ust. 2, z treści którego wyraźnie wynika, że inwestycje celu publicznego mogą występować na całym obszarze nim objętym, a zatem, w jej ocenie, również na przedmiotowej nieruchomości.