Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. II SA/Ol 350/17

Ewidencja ludności

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi I. R. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" r. Burmistrz Miasta O - na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010r. o ewidencji ludności (Dz.U. z 2016, poz. 722 ze zm. - tekst obowiązujący w dacie wydania decyzji - dalej jako ustawa o ewidencji) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016, poz. 23 z ze zm., dalej jako: k.p.a.) - orzekł o wymeldowaniu I R z lokalu mieszkalnego nr "[...]" w budynku przy ul. S w O. W uzasadnieniu podano, że zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji organ gminy właściwy ze względu na miejsce położenia nieruchomości, w której zameldowana jest dana osoba, wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lokalu lub podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Ustalono, że zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie. I R nie mieszka bowiem w przedmiotowym lokalu, a stałość i dobrowolność jego opuszczenia przez stronę potwierdziły zeznania świadków powołanych z urzędu, które były logiczne i wzajemnie się potwierdzające, a także dokumenty zebrane przez organ. Podniesiono, że w toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego strona nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, iż wyraża wolę powrotu i zamieszkania w przedmiotowym lokalu. Lokal mieszkalny od kilku lat nie stanowi dla niej stałego miejsca pobytu i koncentracji życiowych. Wyjaśniono, że strona została zameldowana w lokalu w dniu "[...]"r. Umowa najmu lokalu została podpisana przez Państwa L, którzy utracili prawo do przedmiotowego lokalu wraz z osobami wspólnie zamieszkałymi zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 22 września 2004r., w którym wyroku przyznano im także uprawnienie do lokalu socjalnego. Podniesiono, że wszyscy świadkowie zeznający w sprawie, a także administrator budynku oświadczyli, że I R bezsprzecznie od stycznia "[...]"r. nie mieszka w spornym lokalu, lecz u syna w L, a fakt ten nie został podważony przez stronę postępowania. Wskazano, że miejsce pobytu stałego jest to miejsce, w którym dana osoba realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, w szczególności mieszka, spożywa posiłki, wypoczywa, przyjmuje wizyty członków rodziny, a I R żadnej z tych funkcji nie realizuje w spornym lokalu. Odnośnie pozostawienia w miejscu zameldowania rzeczy do niej należących wyjaśniono, że nawet pozostawienie rzeczy osobistych nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w danym lokalu. W związku z tym uznano, że sporny lokal nie jest centrum spraw życiowych strony i opuszczenie przez nią mieszkania należy uznać za dobrowolne, a z uwagi na upływ kilku lat - również trwałe. Wskazano, że dane dotyczące miejsca pobytu mieszkańców powinny odzwierciedlać stan faktyczny, a nie tworzyć fikcję meldunkową i na organach gmin spoczywa obowiązek podejmowania wszelkich działań prawnych w celu zapewnienia zgodności zapisów tej ewidencji z faktycznym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania się. W ustalonym stanie faktycznym strona zgodnie z wyrokiem nakazane miała opuszczenie mieszkanie i przyznanie lokalu mieszkalnego. Orzeczenie Sądu w tym zakresie zastępuje zgodę strony na opuszczenie lokalu. Od dnia zasądzonego wyroku strona przebywała wraz z córką i jej rodziną w mieszkaniu bezumownie. Następnie opuściła miejsce pobytu stałego bez wymeldowania. Z mocy wyroku strona sądowego strona utraciła prawo do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu i nie zainicjowała postępowania zmierzającego do przywrócenia utraconego posiadania lokalu. Zatem organ zobowiązany był do wydania przedmiotowej decyzji.