Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 maja 2017 r., sygn. II SA/Po 42/17

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2016r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], Burmistrz Miasta i Gmina S. na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm., dalej: "k.p.a.") i art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 w zw. z art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778 z późn. zm., dalej: "u.p.z.p.") odmówił P. K. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 10 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej, projektowanych na działce nr [...], położonej w miejscowości B., gmina S..

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] marca 2016 r. P. K. złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej sprawy. Planowane budynki mieszkalne miałyby 2 kondygnacje o wysokości maksymalnej 10,00 m, z dachami dwuspadowymi lub wielospadowymi o kącie nachylenia połaci dachowej od 25° do 45° i szerokości elewacji frontowej do 15,00 m. Wskaźnik powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki wynosiłby maksymalnie 20%, a wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej - minimalnie 60%. Zabudowa zostałaby usytuowana równolegle i zarazem prostopadle do drogi gminnej nr 272529P, tworząc tzw. prostopadły ciąg zabudowy w stosunku do drogi publicznej. W obrębie działki zostałyby również wyznaczone drogi wewnętrzne do obsługi komunikacyjnej wnioskowanych budynków. Dla terenu inwestycji nie obowiązuje aktualnie żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wobec czego konieczne stało się przeprowadzenie analizy urbanistycznej. W jej wyniku ustalono, że nie został spełniony wymóg z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., gdyż w obszarze analizowanym nie występuje zespół budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Budynki mieszkalne występujące w obszarze analizowanym mają wysokość do 2 kondygnacji nadziemnych (wysokość kalenicy od 7,00 m do 9,50 m). Obiekty te mają dachy dwuspadkowe i wielospadowe o kącie nachylenia połaci dachowej od 25° do 45°. Ś. szerokość elewacji frontowej wynosi 13,0 m, a średni wskaźnik powierzchni zabudowy - ok. 6%. Zabudowa w rozważanym obszarze ma charakter rozproszony, ekstensywny, a jej oś stanowi droga nr [...] Budynki mieszkalne zlokalizowane są wzdłuż drogi w odległości od 0,50 m do 135,00 m od granicy działki z pasem drogowym drogi gminnej. Projektowane budynki byłyby natomiast usytuowane kolejno w odległości 8,00 m, 53,00 m, 76,00 m, 103,00 m, 122,00 m i 158,00 m. Tym samym powstałoby 6 linii zabudowy, które poza pierwszą nie nawiązują do linii zabudowy istniejącej w obszarze analizowanym. Podobnie zakładany wskaźnik maksymalnej powierzchni zabudowy nie odpowiada temu parametrowi w zakresie dotychczasowej zabudowy. Organ I instancji uznał ponadto, że ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji prowadziłoby w istocie do ukształtowania nowego ładu przestrzennego, a nie do kontynuowania wytworzonego już układu architektoniczno-urbanistycznego. Doszłoby w konsekwencji do naruszenia zasady dobrego sąsiedztwa, o jakiej mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Organ I instancji stwierdził następnie, że wymogi określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 u.p.z.p. nie zostały naruszone. Uwaga ta nie zmienia natomiast faktu, że wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy nie było możliwe. Z tego też względu odstąpiono od uzgadniania projektu decyzji.