Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 kwietnia 2017 r., sygn. II SA/Sz 205/17

Policja

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.),, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant sekretarz sądowy Alicja Poznańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi Z. P. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany oddala skargę.

Uzasadnienie

Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. Komendant Miejski Policji w S. uznał [...] Z. P. winnym tego, że w dniu [...] r. w S., pełniąc służbę na stanowisku Dyżurnego Komisariatu Policji[...] ., będąc zobowiązanym do terminowej, dokładnej i starannej realizacji obowiązków na zajmowanym stanowisku, naruszył dyscyplinę służbową w ten sposób, że po uzyskaniu telefonicznej informacji od dyżurnego KMP S. o uprowadzeniu mężczyzny na ul. [...] w S., nie zainicjował podjęcia działań przez będące w jego dyspozycji siły i środki policyjne, do czego był zobowiązany na podstawie § 3 ust. 1 załącznika nr 2 do zarządzenia nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych Policji, ponadto nie zameldował Komendantowi Komisariatu Policji [...] o zaistniałym wydarzeniu oraz podjętych działaniach do czego był zobowiązany na podstawie § 3 ust. 2 pkt 3 załącznika nr 2 do cytowanego wyżej zarządzenia, a także nie wdrożył szeregu czynności opisanych w algorytmie nr 24 w celu wymuszenia okupu, przez co przyczynił się do istotnych opóźnień w realizacji czynności wykrywczych, czym naruszył dyscyplinę służbową w sposób określony w art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji.

Z. P. odwołał się od wyżej wskazanego orzeczenia, wnosząc o uchylenie orzeczenia w całości i jego uniewinnienie. Stwierdził, że naruszono prawo do obrony obwinionego poprzez skonkretyzowanie dopiero w treści orzeczenia czynów, które nie były wcześniej zarzucane obwinionemu, nie były przedmiotem postępowania dyscyplinarnego i wykraczają poza treść zarzutów wskazanych w postanowieniu o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. Nadto w odwołaniu wskazano, że naruszono art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy o Policji poprzez błędne przyjęcie, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu, pomimo iż z treści zebranego materiału dowodowego wynika, że do przewinienia nie doszło. W dalszej części odwołania podniesiono, że postanowienie o wszczęciu postępowania posiadało lakonicznie uzasadnienie nie wskazując argumentów na poparcie stawianych obwinionemu zarzutów zgodnie z art. 134i ust. 6 pkt 5 ustawy o Policji, w szczególności nie wskazano żadnych czynności opisanych w algorytmie nr [...] , które nie zostały wykonane. Obwiniony na żadnym etapie postępowania nie uzyskał skonkretyzowania zarzutu i musiał domyślać się jakie jego działania lub zaniechania były podstawą wszczęcia postępowania. Wskazanie takie nastąpiło dopiero w treści orzeczenia, co naruszyło prawo do obrony obwinionego. Pełnomocnik obwinionego podniósł, iż np. kwestia skierowania na miejsce zdarzenia przewodnika z psem służbowym nie była przedmiotem żadnych wyjaśnień i nigdy nie była poruszana w toku postępowania. Podobnie potraktowano kwestię skierowania na miejsce zdarzenia grupy operacyjno - procesowej, czy policjantów do zabezpieczenia.