Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 marca 2017 r., sygn. I SA/Wr 933/16

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Łysikowska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Ciołek (sprawozdawca) Sędzia WSA Zbigniew Łoboda Protokolant starszy specjalista Małgorzata Jakubiak po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. sprawy ze skargi Z.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W.) z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu podatku od spadków i darowizn uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. - K. z dnia [...] nr [...] oraz postanowienie Prezydenta W. z dnia [...] nr [...]

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Z.K. (dalej: strona, podatnik, skarżący) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: DIS, organ odwoławczy, organ II instancji) z [...] nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W - K (dalej: organ I instancji) z dnia [...] nr [...] odmawiającą podatnikowi częściowego umorzenia zaległości podatkowej z tytułu podatku od spadków i darowizn w kwocie 70.000 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 7.207 zł (wyliczone od dnia powstania zaległości podatkowej do dnia wszczęcia postępowania podatkowego, tj. 21 lipca 2015 r., z uwzględnieniem przerw w naliczaniu odsetek za okres od 6 lutego 2014 r. do 29 września 2014 r.).

Z akt sprawy wynika, że organ I instancji decyzją z dnia [...] nr [...] ustalił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku po zmarłej w dniu [...] p. W.K. w wysokości 103.101 zł. Ww. decyzja stała się ostateczna z uwagi na uchybienie przez stronę terminowi do wniesienia odwołania, co potwierdza prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) we Wrocławiu z dnia 14 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 585/14.

Pismem z dnia 29 września 2014 r. strona wystąpiła do organu I instancji o częściowe umorzenie zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu wskazała, że możliwość zbycia nieruchomości objętej spadkiem istnieje teoretycznie, podobnie jak jej odpłatnego wynajęcia lub wydzierżawienia, zaznaczyła strona, że aby było to możliwe nieruchomość wymaga sporych nakładów finansowych, na które ją nie stać. Podała strona, że stan nieruchomości pozostaje niezmieniony od zalania w 1997 r., ponadto na nieruchomości ciąży prawo pierwokupu. Wyjaśniła strona, że ubiegała się o kredyt hipoteczny pod zastaw nieruchomości, aby rozliczyć się z podatku, okazało się jednak, że dla banku po sprawdzeniu i oszacowaniu wartości nieruchomości, według bankowych rzeczoznawców, jest ona niewystarczająca pod zastaw kredytu w wysokości zaległości podatkowej; nadto bank kwestionował klauzulę z zastrzeżeniem prawa pierwokupu. Strona stwierdziła, że wartość majątku, o którym mowa w decyzji jest hipotetyczna i nie ma nic wspólnego z wartością rzeczywistą, którą chce zapłacić kupujący. Dalej skarżący wskazał, że nie zgadza się operatem szacunkowym, a pisma do urzędu nie odnoszą skutków i organ wydaje decyzję przed ugodowym porozumieniem względem wartości nieruchomości. Oświadczyła strona, że jej stabilne dochody ledwo wystarczają na bardzo skromne życie i niezbędne leki. Podkreśliła strona, że raz już płaciła za operat szacunkowy, a na kolejny jej nie stać.