Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 października 2016 r., sygn. II SAB/Wr 23/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Protokolant Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 października 2016 r. sprawy ze skargi D.K. i B.F. na przewlekłość Starosty W. w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Starosty W. do rozpatrzenia wniosku skarżących; II. stwierdza, że przewlekłość postępowania nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. dalej idącą skargę oddala; IV. zasądza od Starosty W. na rzecz skarżącej D.K. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem zł) i B.F. kwotę 497 zł (słownie : czterysta dziewięćdziesiąt siedem zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

D.K. i B.F. wniosły, za pomocą pełnomocnika, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na przewlekłe postępowanie Starosty W., prowadzone w sprawie zwrotu wywłaszczonych nieruchomości. W petitum skarga wnosi o stwierdzenie, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania; stwierdzenie, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; przyznanie na rzecz każdej ze skarżących sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty, określonej w art., 154 par. 6 p.p.s.a i zasądzanie na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm. Na uzasadnienie skarżące podnoszą, że po wieloletnim postępowaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r. wydano zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego, które mimo dziewięciu miesięcy nie zostało zakończone do dnia wniesienia skargi. Autor pisma zwraca uwagę na istotne, jego zdaniem, daty i terminy, a to na fakt, że wniosek o zwrot wywłaszczonych nieruchomości został złożony 9 września 2008 r.; wydanie decyzji pierwszoinstancyjnej nastąpiło 30 grudnia 2010 r., decyzja Wojewody D. uchylająca to rozstrzygnięcie wydana została w dniu 25 lipca 2011 r.; postanowieniem z dnia 30 maja 2012 r. Wojewoda D. uznał za uzasadnione zażalenie D.K. na przewlekłe prowadzenie postępowania i wyznaczył dodatkowy dwumiesięczny termin na załatwienie sprawy; 26 sierpnia 2015 r. wydano zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego, zaś na dzień wniesienia skargi (30 mama 2016 r.) nie wydano decyzji w sprawie; wobec kolejnego zażalenia na przewlekłe prowadzenie postępowania wojewoda wskazał, że było ono bezprzedmiotowe, bo ocena zawarta w uzasadnieniu poprzedniego postanowienia pozostaje w mocy. Przywołując w skardze orzecznictwo sądów administracyjnych strona skarżąca podniosła, że wszystkie ustawowe przesłanki do uznania postępowania za powadzone przewlekle zostały spełnione, a zaistniała przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Strona podniosła, że termin wyznaczony przez wojewodę został przekroczony, a postępowanie trwało ponad cztery lata. Strona podnosi, że organ nie wykonał wytycznych wojewody, a nadto w sposób rażąco przewlekły. Zdaniem skarżących jest niedopuszczalne, że mimo upływu dziewięciu miesięcy od zebrania dowodów organ nie wydał w sprawie decyzji. W związku z tym Jak wskazują skarżące, istnieje podstawa do żądania przez każdą z nich sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 par. 6 ppsa.