Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 października 2016 r., sygn. III SA/Wa 2656/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka, Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz, sędzia WSA Dariusz Zalewski (sprawozdawca), Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Kalinowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2016 r. sprawy ze skargi L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przekazania środków pieniężnych odzyskanych przez urzędy skarbowe od kontrahentów oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Pismem z dnia 15 listopada 2011 r. L. K. (nazywany dalej: "Skarżący", "Podatnik") złożył do Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. wniosek wzywający urzędy skarbowe, we właściwości których pozostaje 29 jego dłużników wskazanych w załączonych do wniosku wezwaniach do zapłaty, do przekazania na rzecz Skarżącego środków pieniężnych odzyskanych od tych dłużników.

W uzasadnieniu wniosku Skarżący powołał się na art. 89a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm., nazywanej dalej: "ustawa o podatku VAT") oraz art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, podając, że jeśli organ podatkowy - na skutek skorzystania przez podatnika z tzw. ulgi na złe długi - dokona czynności sprawdzających u dłużnika tego podatnika i uzyska w wyniku podjętych działań jakieś kwoty, powinien dokonać ich podziału na kwotę netto i kwotę podatku od towarów i usług. Następnie część stanowiącą kwotę netto organ podatkowy powinien zwrócić podatnikowi, a część stanowiącą podatek - zarachować na poczet podatku należnego, który podatnik w świetle art. 89a ust. 4 ustawy o podatku VAT obowiązany jest uiścić w związku z otrzymaniem od dłużnika zapłaty po dokonaniu uprzednio korekty podatku na podstawie art. 89a ust. 1 cytowanej ustawy.

Skarżący zakwestionował prawo urzędu do zaliczania kwoty odzyskanej jedynie na podatek vat, gdyż Podatnik nie ma prawa zaliczyć kwoty odzyskanej na kwotę netto. Sytuacja przeciwna stanowi naruszenie art. 32 Konstytucji RP. Obydwie strony stały się wierzycielami w wyniku wystawienia tego samego dokumentu przez firmę Skarżącego i obydwie strony dochodzą pieniędzy, które wynikają z ww. dokumentu.