Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 września 2016 r., sygn. IV SA/Wr 375/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Wyszkowski, Sędziowie sędzia WSA Ewa Kamieniecka, sędzia WSA Lidia Serwiniowska (sprawozdawca), Protokolant Aleksandra Markiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi T. I. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienie ze służby Policji oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Rozkazem personalnym z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...] Komendant Powiatowy Policji w K. zwolnił, zawieszonego w czynnościach służbowych, T. I. (zwanego dalej stroną lub skarżącym) ze służby w Policji z dniem 31 maja 2012 r.

W uzasadnieniu, jako podstawę prawną rozstrzygnięcia, organ pierwszej instancji podał art. 41 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm., zwanej dalej u.o.p.), który pozwala przełożonemu właściwemu w sprawach osobowych na zwolnienie policjanta w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia.

Przyczyną zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych było prowadzone śledztwa o sygn. akt [...] oraz o sygn. akt [...]. W dniu 27 listopada 2007 r. Prokurator Rejonowy w K. przedstawił skarżącemu zarzuty popełnienia przestępstw umyślnych, ściganych z oskarżenia publicznego, to jest o czyn z art. 231 § 1, art. 189 § 1, art. 158 § 1, art. 246 w związku z art. 11 § 2 kodeksu karnego. W ocenie organu pierwszej instancji do dnia wydania decyzji o zwolnieniu skarżącego ze służby w Policji nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia w czynnościach służbowych, które to zawieszenie trwa od 11 kwietnia 2008 r., a więc ponad 48 miesięcy. Postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w K. prowadzone pod sygnaturą akt II K [...] zostało zakończone wydaniem w dniu 2 marca 2012 r. nieprawomocnego wyroku, którym skarżącego uznano winnym popełnienia czynu z art. 231 § 1, art. 189 § 1 i art. 246 w zw. z art. 11 § 2 kodeksu karnego oraz czynu z art. 231 § 1 i art. 189 § 1 w zw. z art. 11 § 2 kodeksu karnego, za co orzeczono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zawieszając jej wykonanie na okres próby wynoszący 5 lat.