Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. I SA/Gl 9/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, Sędziowie WSA Paweł Kornacki (spr.), Dorota Kozłowska, Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. sprawy ze skargi A S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Zaskarżoną decyzją z dnia [...], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając m.in. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm. - dalej: o.p.), po rozpatrzeniu odwołania pełnomocnika A S.A. w W. od decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia [...], nr [...], którą określono spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie [...] zł, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

2.1. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Kolegium w pierwszej kolejności odnotowało, że w odwołaniu pełnomocnik spółki zarzucił Prezydentowi Miasta naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. - dalej: u.p.o.l.). W ocenie odwołującego się argumenty, którymi posłużył się organ pierwszej instancji, są nieadekwatne do niniejszej sprawy, albowiem odnoszą się do sytuacji, gdy zachodzi tożsamość podmiotowa po stronie właściciela kanalizacji kablowej i linii kablowych w tej kanalizacji ułożonych. Tymczasem w rozpatrywanym przypadku spółka pozostawała właścicielem jedynie wspomnianych linii, a kanalizacja należała do innego podmiotu. Stwierdzenie zaistnienia tej okoliczności powinno zaś skutkować uznaniem braku możliwości określenia podatnika, a tym samym - opodatkowania tych obiektów.

2.2. W dalszej kolejności, w ramach prezentacji ustaleń poczynionych w toku postępowania, Kolegium wskazało, że w deklaracji podatkowej spółka nie ujęła (jako budowli) telekomunikacyjnych linii kablowych ułożonych w kanalizacji kablowej, uznawszy, że nie stanowią one dla niej przedmiotu opodatkowania ze względów wyżej wskazanych. Argumentacja ta nie zyskała jednak aprobaty Prezydenta Miasta, który zdecydował się na określenie wysokości zobowiązania podatkowego w kwocie wyższej, przyjmując za podstawę opodatkowania także wartość tych obiektów. Uczynił to w odniesieniu do pierwszych siedmiu miesięcy 2010 r., wskazując, że w tym czasie, w jego przekonaniu, spełniały one cechy budowli. Zarazem za niewątpliwe uznał, że począwszy od 17 lipca 2010 r. możliwość takiej kwalifikacji już nie istnieje z uwagi na brzmienie art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r., poz. 1623 ze zm. - dalej: p.b.). Tak więc w ocenie Prezydenta Miasta fakt, iż na mocy umowy zawartej w dniu 29 grudnia 2009 r. skarżąca spółka wyzbyła się na rzecz B sp. z o.o. własności kanalizacji kablowej, zachowując jednocześnie własność linii kablowych w tej kanalizacji zainstalowanych, nie stanowił przeszkody do uznania tych linii za budowle w rozumieniu u.p.o.l. w stanie prawnym obowiązującym przed 17 lipca 2010 r.