Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2015 r., sygn. II SA/Po 926/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant St. sekretarz sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi T. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą T. - S. R. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2015r. Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki budowli I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. z dnia [...] maja 2015r. nr 291/2015 znak [...], II. zasądza od Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego kwotę 757,- zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2015 r., znak [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm., dalej: "pr. bud. z 1994 r."), art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. nr 38, poz. 229 z późn. zm., dalej: "pr. bud. z 1974 r.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm., dalej: "k.p.a.") nakazał właścicielowi, tj. Miastu P., reprezentowanemu przez Zarząd Dróg Miejskich w P., rozbiórkę wolnostojącego, trwale związanego z gruntem urządzenia reklamowego, zlokalizowanego na działce nr [...], arkusz [...], obręb W., przy ul. D. w P., wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że Zarządu Dróg Miejskich w P. pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r., znak [...], wniósł o zbadanie legalności przedmiotowego nośnika reklamowego. Podanie to motywowane było wcześniejszym wnioskiem C. C. P. Sp. z o.o. o wyrażenie zgody na zajęcie tej nieruchomości na cele reklamowe. Z dokumentów załączonych do powyższego pisma wynika, że podmiotem obsługującym wspomniane urządzenie reklamowe była C. C. Sp. z o.o., przy czym urządzenie to zostało wybudowane w 1994 r. przez B. Sp. z o.o. Jednocześnie stwierdzono brak dokumentacji potwierdzającej legalność omawianej inwestycji. Organ I instancji zwrócił się zatem do Prezydenta Miasta P. z zapytaniem o odnalezienie i przekazanie wszelkiej dokumentacji budowlanej, związanej z poruszanym obiektem budowlanym. Pismem z dnia [...] września 2013 r. Prezydent Miasta P. przekazał jedynie akta znak [...], znak arch. [...], dotyczące nośnika reklamowego przy ul. D. w P. Dokumentacja ta nie dotyczyła obiektu budowlanego objętego postępowaniem wyjaśniającym organu I instancji. Okazało się również, że dokumenty załączone do wniosku z dnia [...] sierpnia 2013 r. nie dotyczą urządzenia reklamowego objętego kontrolowanym postępowaniem. Organ I instancji ustalił, że właścicielem działki nr [...] jest Miasto P., w imieniu którego włada tą nieruchomością Zarząd Dróg Miejskich w P. Dla tego terenu nie obowiązuje żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W trakcie kontroli przeprowadzonej w dniu [...] listopada 2013 r. ustalono, że urządzenie reklamowe zlokalizowane jest w całości w pasie drogowym ul. D., która na odcinku od Mostu D. do budynku starego dworca PKP stanowi drogę wewnętrzną. Przedstawiciele Zarządu Dróg Miejskich w P. oświadczyli zarazem, że C. C. P. Sp. z o.o. korzysta z części działki nr [...] w celach reklamowych jako użytkownik bezumowny i ponosi wszelkie koszty związane z eksploatacją nośnika reklamowego. Uczestniczący we wspomnianej kontroli pracownik PKP S.A. stwierdził, że nie dysponuje żadną wiedzą co do legalności wybudowania omawianego urządzenia i osoby inwestora. W dniu [...] grudnia 2013 r. inny pracownik PKP S.A. oświadczył, że rozważany słup reklamowy powstał na podstawie umowy najmu nr [...]. Jednocześnie strona tej umowy, PKP Stacja Rejonowa P. Gł., już nie istnieje, a PKP S.A. Oddział Gospodarowania Nieruchomościami nie jest jej następcą prawnym. Spółka akcyjna PKP powstawała bowiem dopiero w 1997 r. Pracownik ten zaznaczył również, że nie posiada informacji o legalności wykonanych robót budowlanych, choć najprawdopodobniej urządzenie to powstało w 1995 r. Próby przywołania do czynności wyjaśniających inwestora, tj. B. Sp. z o.o., okazały się bezskuteczne, gdyż adres siedziby spółki przestał być aktualny z końcem października 2013 r. Następnie organ I instancji przytoczył przepisy, które w jego ocenie powinny znaleźć zastosowanie w rozpatrywanej sprawie, wskazując zarazem, że przedmiotowy słup reklamowy, jako wolnostojące i trwale związane z gruntem urządzenie, stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 pr. bud. z 1994 r., a nie instalację, o jakiej mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. z 1994 r. W konsekwencji realizacja omawianej inwestycji wymagała, zgodnie z art. 28 ust. 1 pr. bud. z 1994 r., pozwolenia na budowę. Organ I instancji uznał zarazem, że rozważany obiekt budowlany powstał w drugiej połowie 1994 r., za czym przemawia opinia Plastyka Miejskiego z dnia [...] lipca 1994 r., umowa najmu z 1994 r. oraz oświadczenie użytkownika urządzenia reklamowego, tj. C. C. P. Sp. z o.o. Konsekwentnie przedsięwzięcie to wymagało pozwolenia na budowę także w świetle art. 28 ust. 1 pr. bud. z 1974 r. i § 44 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego (Dz. U. nr 8, poz. 48 z późn. zm.). Budowa wolnostojącego, trwale związanego z gruntem urządzenia reklamowego bez pozwolenia na budowę objęta jest zakresem zastosowania art. 48 pr. bud. z 1994 r. Niemniej na mocy art. 103 ust. 2 pr. bud. z 1994 r. zastosowanie w takim przypadku znajduje art. 37 i art. 40 pr. bud. z 1974 r. W konsekwencji niezbędne było ustalenie, czy budowa poruszanego urządzenia reklamowego nie narusza przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ I instancji powołał się zarazem na uchwałę NSA z dnia 16 grudnia 2013 r., II OPS 2/13. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. wskazał także, że dla terenu omawianej inwestycji nie obowiązuje obecnie żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W tej sytuacji wyznaczono C. C. P. Sp. z o.o. termin do wystąpienia do Prezydenta Miasta P. z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla rozważanej inwestycji. Pismem z dnia [...] września 2014 r., znak [...], Prezydent Miasta P. powiadomił organ I instancji, że w zakreślonym terminie nie został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wobec tego pismem z dnia [...] grudnia 2014 r. wystąpiono do Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w P. z prośbą o przesłanie wypisów i wyrysów z wszystkich miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego obowiązujących na rozważanych terenie. W odpowiedzi organ I instancji uzyskał: (1) plan szczegółowy zagospodarowania przestrzennego terenu Ś. miasta P., zatwierdzony uchwałą nr [...] Prezydium Rady Narodowej miasta P. z dnia [...] czerwca 1969 r. (Dz. Urz. Rady Narodowej miasta P. nr 10, poz. 51 z dnia 26 czerwca 1969 r.), (2) plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta P., zatwierdzony przez Wojewodę P. w dniu [...] sierpnia 1975 r., stanowiący integralna część planu zagospodarowania przestrzennego Województwa P., zatwierdzonego uchwałą nr [...] Wojewódzkiej Rady Narodowej (Dz. Urz. W.R.N. nr 14, poz. 110), oraz (3) miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta P., zatwierdzony uchwałą nr [...] Rady Miejskiej P. z dnia [...] grudnia 1994 r. (Dz. Urz. Woj. Pozn. Nr 22, poz. 246). Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. przeanalizował postanowienia tych planów miejscowych, zgodnie z cytowaną uchwałą z dnia [...] grudnia 2013 r. Rozważany teren oznaczony był w pierwszym planie miejscowym jako teren urządzeń stacyjnych dworca PKP P. G., w drugim - jako teren kolejowy, a w trzecim - jako teren dworca komunikacji publicznej - Dworzec Główny, przy czym dopuszczono lokalizację przystanków, peronów i miejsca zatrzymań kolei dalekobieżnej, regionalnej i ewentualnie szybkiej, tramwajów, autobusów miejskich, autobusów regionalnych i dalekobieżnych. W konsekwencji organ I instancji stwierdził, że C. C. P. Sp. z o.o. nie złożyła wniosku o ustalenie warunków zabudowy, a omawiany teren nie jest przeznaczony pod zabudowę albo jest przeznaczony pod zabudowę innego typu, wobec czego w świetle art. 37 ust. 1 pkt 1 pr. bud. z 1974 r. konieczne było wydanie nakazu rozbiórki. Adresatem tego rozstrzygnięcia uczyniono Miasto P., reprezentowane przez Zarząd Dróg Miejskich w P., gdyż podmiot ten jest właścicielem poruszanego urządzenia reklamowego.