Wyrok WSA w Lublinie z dnia 3 listopada 2015 r., sygn. III SA/Lu 462/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędziowie Sędzia WSA Robert Hałabis,, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Radosław Stelmasiak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 r. sprawy ze skargi S. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia [...] lutego 2015 r., znak: [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], nakładającą na przedsiębiorcę S. D. karę pieniężną w wysokości 5000 zł za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

W dniu 14 listopada 2013 r. dokonano kontroli drogowej pojazdu składającego się z ciągnika siodłowego o nr rej. [...] oraz naczepy o nr rej. [...]. Pojazdem kierował G. D., a wykonywany był nim krajowy drogowy transport rzeczy w imieniu przedsiębiorcy S. D. Pojazdem przewożono płyty HDF od załadowcy w miejscowości K. do miejscowości B.

W toku kontroli stwierdzono naruszenie polegające na nierejestrowaniu za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi.

Na podstawie tych ustaleń decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 5.000 zł (art. 92a ust. 1 i 6 oraz L.p. 6.2.1 załącznika Nr 3 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym; Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.; dalej jako: u.t.d.).

W odwołaniu od powyższej decyzji S. D. zarzucił naruszenie szeregu przepisów Kodeksu postepowania administracyjnego, ustawy o transporcie drogowym oraz przepisów prawa unijnego. Istota zarzutów sprowadzała się do nieodpowiedniego zakwalifikowania naruszenia oraz braku wyczerpującego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.