Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. III SA/Lu 614/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Robert Hałabis, Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Protokolant Starszy asystent sędziego Monika Samcik po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na akt Starosty z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt; II. uznaje obowiązek Starosty dokonania na rzecz M. K. zwrotu [...] zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych), stanowiącej część opłaty uiszczonej za wydanie karty pojazdu seria i numer [...] dotyczącej samochodu Rover 618 I o numerze rejestracyjnym [...] [...]; III. zasądza od Starosty na rzecz M. K. kwotę [...]zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotów kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pismem z 24 lutego 2015 r. pełnomocnik M. K. wystąpił do Starosty L. z wnioskiem o stwierdzenie uprawnienia do zwrotu kwoty 425 zł stanowiącej część wniesionej opłaty za wydanie karty pojazdu dla pojazdu marki Rover 618 o nr rej. [...]. Z treści wniosku wynikało, że opłata została uiszczona 21 kwietnia 2005 r. Roszczenie uzasadniono niezgodnością przepisów, które stanowiły podstawę pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, z Konstytucją i prawem wspólnotowym, co zostało potwierdzone wyrokami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Pismem z dnia [...] marca 2015 r., znak: [...], Starosta L. odmówił stwierdzenia uprawnienia do otrzymania zwrotu części opłaty za wydanie kartę pojazdu dla ww. samochodu. W uzasadnieniu organ wskazał, że opłata została pobrana legalnie, w wysokości określonej obowiązującymi wówczas przepisami, które stanowiły źródło prawa wiążące dla organu. Starosta zwrócił uwagę, że Trybunał Konstytucyjny w powoływanym przez skarżąca wyroku z dnia 17 stycznia 2006 r. stwierdził wprawdzie niekonstytucyjność przepisów wykonawczych stanowiących podstawę pobrania opłaty, ale jednocześnie odroczył termin utraty mocy obowiązującej zakwestionowanych przepisów. Oznacza to, że wyrok Trybunału ma skutki prospektywne, a przeciwny pogląd podważałby sens odroczenia.