Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. III SA/Lu 122/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia WSA Grzegorz Wałejko, Protokolant Referent Paulina Nagajek, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi G. Z. na akt Starosty z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt; II. uznaje obowiązek Starosty dokonania na rzecz G. Z. zwrotu 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych), stanowiącej część opłaty uiszczonej za wydanie karty pojazdu seria i numer [...] dotyczącej samochodu osobowego Mercedes-Benz 190B o numerze rejestracyjnym [...]; III. zasądza od Starosty na rzecz G. Z. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pismem z 3 października 2014 r. pełnomocnik G. Z. wystąpił do Starosty z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty kwoty 425 zł tytułem opłaty za wydanie karty pojazdu nr [...], dla pojazdu o nr rej. [...], uiszczonej w dniu 16 lutego 2006 r. wraz z odsetkami za zwłokę. Roszczenie uzasadniono niezgodnością przepisów, które stanowiły podstawę pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, z Konstytucją i prawem wspólnotowym, co zostało potwierdzone wyrokami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Pismem z dnia [...] października 2014 r., znak: [...], Starosta poinformował, że brak jest podstaw do uznania roszczeń G. Z.. Organ wyjaśnił, że Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku, w którym stwierdził niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę pobierania opłat za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu; Dz. U. Nr 137, poz. 1310), określił jednocześnie termin utraty mocy obowiązującej tego przepisu na dzień 1 maja 2006 r. Skoro Trybunał, biorąc pod uwagę wszystkie chronione wartości zdecydował się na utrzymanie w mocy przepisu sprzecznego z ustawą, umową międzynarodową lub Konstytucją, oznacza to, że tak długo jak on obowiązuje, żadnemu zachowaniu, do którego ten przepis się odnosi, nie można przypisać cech bezprawności. W związku z tym opłata została pobrana na podstawie ówcześnie obowiązujących przepisów i nie ma podstaw do jej zwrotu.