Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 sierpnia 2015 r., sygn. II SA/Po 178/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Protokolant St. sekretarz sąd. Katarzyna Fornalik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi B. D. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2014r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia [...] listopada 2014r. znak: [...], II. zasądza od Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącej kwotę 357zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2014 r., znak [...], sprostowanym postanowieniem z dnia [...] listopada 2014 r., znak [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. na podstawie art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm., dalej: "k.p.a.") w zw. z art. 61 § 1 k.p.a. i art. 123 k.p.a. odmówił B. D., J. S. i B. S. wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wydania decyzji nakazującej rozbiórkę i przywrócenie do stanu pierwotnego części budynku, posadowionego na działce nr [...] przy pl. S. [...] w T.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w trakcie kontroli przeprowadzonej w dniu [...] stycznia 2014 r. nie stwierdzono wykonania wskazywanych przez wnioskodawców "robót murowych polegających na przemurowaniu korytarza i zmianie układu funkcjonalnego części budynku" przez współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości M. i U. K. Podczas wspomnianej kontroli ustalono, że korytarz ogólnodostępny o długości ok. 8 m jest oświetlony pośrednio czołowo od południa przeszkolonymi drzwiami w ścianie oddzielającej korytarz ogólnodostępny od zabudowanej części korytarza od południa. Ponadto stwierdzono, że wydzielona część korytarza od północnego końca tworzy pomieszczenie o długości ok. 2,2 m, które jest doświetlone oknem balkonowym z balkonem. Wspomniane pomieszczenie jest połączone bezpośrednio z dwupoziomowym lokalem należącym do M. i U. K. Podobne pomieszczenie wydzielone od południa korytarza przylega do balkonu południowego tego budynku; jest ono zamknięte. W wyniku kontroli nie wykryto żadnych śladów robót związanych z przemurowaniem korytarza. Cały korytarz, jak i opisana ściana, nie były od kilkudziesięciu lat remontowane lub malowane. Ich cechą wspólną jest niebudzący wątpliwości wygląd świadczący o braku zmian w ciągu ostatnich lat. Jedynymi pracami, których wykonanie stwierdzono podczas kontroli, było dodanie do wymienionej przegrody od strony wnętrza lokalu M. i U. K., wygłuszenia i ocieplenia tej części poprzez domurowanie dodatkowej warstwy z elementów gazobetonowych o grubości ok. 10 cm. Ponadto przykręcona została płyta wiórowa MDF w miejscu istniejącego wcześniej przeszklonego świetlika nad drzwiami. Drzwi w ścianie przedzielającej korytarz istnieją tak jak były wcześniej wykonane. Organ I instancji uznał, że dodanie do istniejącej przegrody ocieplenia i wygłuszenia w formie ścianki jest czynnością w pełni legalną i zgodną z prawem, gdyż w tym przypadku nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę albo dokonanie zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. Natomiast ocena, czy doszło w niniejszej sprawie do naruszenia prawa własności, nie leży w kompetencji organu nadzoru budowlanego. Ponadto organ I instancji stwierdził, że opisane powyżej działania nie stanowią ingerencji w obiekt zabytkowy, gdyż budynek nie jest wpisany do ewidencji zabytków, a jedynie znajduje się w strefie objętej ochroną konserwatorską. Dodanie ocieplenia i wygłuszenia do istniejącej ścianki jako rozwiązanie techniczne przegrody budowlanej polepszyło jej właściwości pod względem cieplnym, akustycznym i wilgotnościowym, nie pogarszając zarazem właściwości przeciwpożarowych. Tym samym organ I instancji uznał, że wymienione prace budowlane nie stanowiły robót budowlanych w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm., dalej: "pr. bud."). Dlatego też należało orzec o odmowie wszczęcia postępowania w rozpatrywanej sprawie.