Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. III SA/Wa 3403/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, sędzia WSA Waldemar Śledzik, Protokolant starszy referent Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi W. C. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zaliczenia zwrotu z dnia 20 sierpnia 2013 r. na poczet zaległości podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2007-2012 oddala skargę

Uzasadnienie

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego przez organy podatkowe, postanowieniem z dnia III SA/WA 2886/15 czerwca 2014 r., wydanym na podstawie art. 76 § 1 i art. 76a § 1 w związku z art. 76b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) - dalej "O.p.", oraz art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 177, poz. 1468 ze zm.) - dalej "ustawa o zwrocie", Naczelnik Urzędu Skarbowego W. poinformował Skarżącego - W. C. o zaliczeniu zwrotu niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym z dnia 20 sierpnia 2013 r. w kwocie 16.746 zł na poczet zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r., 2008 r., 2009 r., 2010 r., 2011 r. i 2012 r.

W zażaleniu Skarżący wniósł o uchylenie w całości powyższego postanowienia jako wydanego bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa, w szczególności art. 59 § 1 pkt 4, art. 76, art. 76a § 1 i art. 76b O.p. i art. 6 ust. 1 i ust. 2 ustawy o zwrocie oraz z obrazą art. 217 § 1 pkt 4 i § 2 O.p.

Według Skarżącego wbrew nakazowi wynikającemu z art. 6 ust. 1 i ust. 2 ustawy o zwrocie, Naczelnik Urzędu Skarbowego nie wydał stosownej decyzji, co w konsekwencji powoduje, że brak jest przesłanek do uznania, że Skarżącemu przysługuje zwrot w wysokości 16.746 zł, a nie w wysokości wynikającej z wniosku o zwrot oraz brak jest przesłanek do zaliczenia powyższego zwrotu. Zdaniem Skarżącego część zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazanych w powyższym postanowieniu, uległa przedawnieniu, co powoduje, iż zaliczenie zwrotu na zaległości podatkowe, które w dacie dokonania zaliczenia nie istnieją, było prawnie bezskuteczne.