Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. III SA/Wa 3310/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Sylwester Golec, Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz, sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia 18 marca 2014 r. Z. S. (dalej "Skarżąca" lub "Strona") wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2013 r.

Przedmiotową decyzją Organ odwoławczy uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] września 2013 r. i określił zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 96 604 zł. Jako podstawę do stwierdzenia nieważności w/w decyzji Strona wskazała przesłankę wymienioną w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, tj. rażące naruszenie prawa. Z uzasadnienia wniosku wynikało, że zastosowana w decyzji z dnia [...] grudnia 2013 r. podstawa prawna, tj. art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej, nie stanowi faktycznie zastosowanej podstawy prawnej ani decyzji, ani rozstrzygnięcia. Zdaniem Skarżącej decyzja Organu odwoławczego wydana na podstawie tego przepisu stanowi decyzję kasacyjną. Z uwagi na powyższe Strona zakwestionowała dalszą część rozstrzygnięcia przyjętego przez Organ, czyli wyrażoną słowami "... i określić wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2007 w kwocie: 96.604,00 zł.".

Skarżąca wskazała również na naruszenie art. 234 Ordynacji podatkowej. Jej zdaniem Dyrektor Izby Skarbowej w W. reformując decyzję organu pierwszej instancji powinien odnieść się do skutków ewentualnego naruszenia zakazu reformationis in peius. W ocenie Skarżącej rozstrzygnięcie przyjęte w decyzji z dnia [...] grudnia 2013 r. stało się, w sensie formalnym, rozstrzygnięciem pierwszoinstancyjnym, przy czym narusza zakaz reformationis in peius. Skarżąca stwierdziła także, że ma do czynienia z jednoinstancyjnym badaniem sprawy podatkowej tylko i wyłącznie przez organ odwoławczy.