Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. III SA/Wa 2142/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anna Sękowska, Sędziowie sędzia WSA Bożena Dziełak, sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Protokolant starszy referent Iwona Choińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi E. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki kwotę 29.703 zł (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy siedemset trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w W. (zwany dalej: "DIS") decyzją z [...] maja 2014r. po rozpoznaniu odwołania z 6 marca 2014r. wniesionego przez E. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (zwany dalej: "Funduszem") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. (zwanego dalej: "NUS") z [...] lutego 2014r., odmawiającą stwierdzenia nadpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w łącznej wysokości 2.250.276 zł, pobranego od dywidendy wypłaconej 1 lipca 2010r. Funduszowi przez T. S.A.

DIS w uzasadnieniu wskazał, że Fundusz 25 stycznia 2013r. wystąpił o stwierdzenie ww. nadpłaty i zwrot na rachunek bankowy, wskazując, że jest amerykańskim funduszem inwestycyjnym, posiadającym osobowość prawną, którego celem działalności jest pomnażanie środków zgromadzonych przez jego uczestników, m.in. przez inwestycje portfelowe w papiery wartościowe spółek kapitałowych, a Polska jest jednym z rynków, na których lokuje środki pieniężne. W 2010r. w związku z posiadaniem udziałów w T. S.A. otrzymał dywidendy, od których pobrano podatek u źródła. Na mocy art. 63 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.Urz.UE seria C z 2008r. Nr 115, poz. 47, ze zm., zwanego dalej: "TFUE"), dawniej odpowiednio art. 56 ust. 1 Traktatu z 25 marca 1957r. ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004r., Nr 90, poz. 864/2; zwanego dalej: "TWE") i wynikającej z nich zasady swobody przepływu kapitału, która ma zastosowanie do przepływów pomiędzy państwami członkowskimi, jak i między państwami członkowskimi i państwami trzecimi (w tym Stanami Zjednoczonymi), należy uznać, że pobranie ww. podatku od Fundusz stanowi dyskryminację w stosunku do funduszy działających na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 ze zm., zwana dalej: "u.f.i"). Dyskryminacja to koniunkcyjny splot trzech głównych okoliczności: 1) porównywalność podmiotów, których dotyczy dana norma prawna; 2) porównywalność sytuacji, w której znajdują się te podmioty oraz 3) wystąpienie różnicy w traktowaniu tych podmiotów wynikającej z przepisów prawa krajowego. Przyjęte przez polskiego ustawodawcę rozróżnienie sytuacji prawnej funduszy ma charakter arbitralny, bowiem zwolnieniem objęto wyłącznie fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów u.f.i., wyłączając ze zwolnienia wszelkie pozostałe. Jest to zatem jawna dyskryminacja a zwolnienie opiera się wyłącznie na kryterium siedziby. Fundusz wskazał też na podmiotowy charakter zwolnienia z art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej zwana: "u.p.d.p.") - funduszy polskich - maksymalnie szeroki - gdy brak jest przesłanek, które mogłyby uzasadniać odmienne traktowanie różnych grup funduszy. Skoro zwolnione są wszelkie dochody funduszy z siedzibą w Polsce, a nie są zwolnione dochody funduszy amerykańskich - regulacja ta nie służy celom nadrzędnym (por. wyrok WSA w Warszawie z 14 marca 2008r. sygn. akt III SA/Wa 1577/07). Fundusz powołał się też na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej zwany: "TSUE") m.in. w sprawach: C-436/08 i C-437/08, C-540/07 i C-342/11. Zdaniem Funduszu, skoro u.p.d.p. przez nierówne traktowanie funduszy inwestycyjnych z państw trzecich narusza zasadę swobody przepływu kapitału, może on powołać się bezpośrednio na przepis unijny, a na organach podatkowych ciąży obowiązek odstąpienia od stosowania polskich przepisów naruszających prawo unijne (art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.p.) i zastosowania w ich miejsce art. 63 ust. 1 TFUE.