Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. II SA/Gd 830/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 września 2014 r. nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w części dotyczącej ustanowienia służebności gruntowej na nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

D. S. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego 19 września 2014 r., [...], utrzymującą w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 18 czerwca 2014 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia 2 marca 1990 r., nr [...], w części dotyczącej ustanowienia służebności na działce nr [...] i [...] L. i ograniczającej się do stwierdzenia wydania tej decyzji w kwestionowanym zakresie z naruszeniem prawa.

Zaskarżoną decyzję podjęto w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia 18 czerwca 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło wydanie decyzji Burmistrza Miasta L. nr [...] z dnia 2 marca 1990 r. ([...]) w zakresie dotyczącym ustanowienia służebności na działce nr [...]oraz nr [...] w obr. L. z naruszeniem prawa, wobec upływu terminu oraz wywołania przez tę decyzję nieodwracalnych skutków prawnych. W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następstwie rozpoznania wniosków A. oraz D. S. o stwierdzenie nieważności części decyzji Burmistrza Miasta nr [...] z dnia 2 marca 1990 r. ([...]) dotyczącej ustanowienia służebności na działce nr [...] w L., na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 5 k.p.a. Wnioskodawcy zgodnie zarzucili, że kwestionowana decyzja wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa oraz była niewykonalna w dniu jej wydania, a jej niewykonalność ma charakter trwały. Wnioskodawczyni D. S. wskazała dodatkowo zarzuty oparte na art. 156 § 1 pkt 1, 4 i 7 k.p.a. twierdząc, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, a także, że zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa. Zdaniem wnioskodawców został naruszony w sposób rażący przepis art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym (Dz. U. 1989, nr 10 poz. 53), według którego właścicielom budynków znajdujących się na działce gruntu, która wchodziła w skład gospodarstwa rolnego przekazanego Państwu na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1983 r., przysługuje nieodpłatnie na własność działka gruntu, na której te budynki zostały wzniesione. Z własnością wyłączonej nieruchomości jest związana służebność gruntowa w zakresie niezbędnym do korzystania z niej. O przeniesieniu własności działki, jej wielkości oraz o ustanowieniu służebności orzeka terenowy organ administracji państwowej o właściwości szczególnej stopnia podstawowego. Według kolegium, a wbrew stanowisku wnioskodawców, ze wskazanego przepisu nie wynika w sposób jednoznaczny, by ustawodawca wykluczył możliwość ustanowienia służebności na działkach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego ani też by wykluczył ustanowienie służebności na gruncie, który był w innym władaniu niż Skarb Państwa. Ustawodawca w sposób wyraźny ograniczył natomiast możliwość ustanowienia służebności gruntowej wyłącznie do niezbędnego zakresu korzystania z tej nieruchomości (art. 6 zd. 2 ustawy). Kolegium uznało, że stanowisko wnioskodawców stanowi zatem jedynie możliwą wykładnię przepisu art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r., nie stanowi natomiast podstawy do przyjęcia, że organ administracyjny stosując wykładnię przeciwną naruszył prawo, tym bardziej w sposób rażący. Brak oczywistego charakteru naruszenia przepisu prawa, tj. zastosowanego w sprawie przepisu art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r., nie uprawnia do stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji z tej przyczyny.