Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 4 marca 2015 r., sygn. III SA/Wa 3098/14

Wstrzymanie wykonania aktu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Krawczak, , po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za 2007 r. w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

Uzasadnienie

M. M. (zwany dalej "Skarżącym") wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za 2007 r. w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych. W piśmie z 24 października 2014 r. Skarżący wystąpił z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując w uzasadnieniu, iż wykonanie zaskarżonej decyzji doprowadzi do wyrządzenia Skarżącemu i jego rodzinie znacznej szkody, a także spowoduje niemożliwe do odwrócenia skutki. Skarżący podniósł, iż zaskarżona decyzja organu odwoławczego jest ostateczna i podlega przymusowemu wykonaniu w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Skarżący podkreślił też, że podatek do zapłaty wynikający z zaskarżonej decyzji wynosi ponad 3,5 mln zł. Wedle Skarżącego, przystąpienie do przymusowego ściągnięcia wskazanej kwoty podatku (poprzez np. zajęcie rachunków bankowych oraz ruchomości) spowoduje utratę płynności finansowej i niewypłacalność prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a w rezultacie niemożliwość regulowania przez Skarżącego zobowiązań wobec jego pracowników, dostawców i innych kontrahentów. Powyższe wymusi na Skarżącym zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej i [...], którą prowadzi od 1995 r. Będzie to oznaczać również utratę przez Skarżącego i jego rodzinę jedynego źródła dochodu, a ponadto pracownicy Skarżącego stracą pracę. Skarżący wskazał też, iż spoczywają na nim obowiązki w szerszym zakresie niż na zwykłym przedsiębiorcy, gdyż wykonuje zawód zaufania publicznego (zawód [...]). Skarżący jest zobowiązany prowadzić sprawy swoich klientów w sposób ciągły i z zachowaniem należytej staranności, a tak nagła utrata przez niego płynności finansowej nieuchronnie odbije się na sytuacji prawnej i procesowej jego klientów (mocodawców). Zdaniem Skarżącego odzyskanie w przyszłości nienależnie wyegzekwowanego podatku, nawet z odsetkami, nie umożliwi Skarżącemu odbudowania jego relacji z klientami oraz odbudowy działalności gospodarczej ([...]). W uzasadnieniu przedmiotowego wniosku Skarżący zwrócił również uwagę na fakt, iż zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja dotyczy wymiaru zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych za 2007 r. W opinii Skarżącego, norma prawna regulująca zasady wymiaru podatku określonego zaskarżoną decyzją opiera się na trzech przepisach prawnych, tj. art. 20 ust. 3, art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r., poz. 361 z późn. zm.) oraz art. 68 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 z późn. zm.). Natomiast wyrokiem z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt SK 18/09, Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP przepis art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej w jego brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Przy tym Trybunał Konstytucyjny odroczył utratę mocy obowiązującej wskazanego przepisu na okres 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wskazanego wyroku, co oznacza że utrata jego mocy obowiązującej nastąpi z dniem 28 lutego 2015 r. Skarżący odnotował także, że Trybunał Konstytucyjny na skutek zapytań Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim wydał w dniu 29 lipca 2014 r. wyrok w sprawie o połączonej sygnaturze P 49/13, w którym orzekł o niezgodności przepisu art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w jego brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji RP, zaś utrata mocy obowiązującej wskazanego przepisu ma nastąpić w terminie 18 miesięcy od daty publikacji tego wyroku. Biorąc pod uwagę powołane powyżej okoliczności Skarżący wskazał, iż zachodzi wysokie prawdopodobieństwo uznania jego skargi za zasadną, na skutek czego zaskarżona decyzja zostanie uchylona przez Sąd, co dodatkowo przemawia za zasadnością jego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.