Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lutego 2015 r., sygn. III SA/Wa 1936/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz, sędzia WSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. sprawy ze skargi M. G. na interpretację indywidualną Minister Finansów z dnia 4 lutego 2014 r. nr IPPB1/415-1151/13-2/AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skargi M.G. kwotę 457 zł (słownie: czterysta piędziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

M. G. (dalej zwana Skarżącą) złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Skarżąca podała, że prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie budowy lokali mieszkalnych, które są następnie sprzedawane ostatecznemu odbiorcy na wolnym rynku oraz świadczenia usług wynajmu lokali użytkowych (a w przyszłości również miejsc parkingowych). Budynek i działki, na których znajdują się mieszkania przeznaczone do sprzedaży oraz lokale wynajmowane, także miejsca parkingowe przeznaczone do wynajmu, stanowią własność wspólników spółki. Ujęte są one w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych spółki. W ramach działalności spółki Skarżąca wybudowała budynek mieszkalny z zamiarem sprzedaży mieszkań indywidualnym odbiorcom. Wybudowana część mieszkalna budynku została posadowiona nad istniejącą częścią usługową (wybudowaną wcześniej). W części usługowej znajdują się lokale użytkowe będące przedmiotem wynajmu - podstawowej działalności gospodarczej Skarżącej. Realizując inwestycję budowy lokali, zgodnie z warunkami zabudowy zasadą jest, aby inwestor zapewnił (wybudował), co najmniej jedno miejsce parkingowe dla każdego budowanego lokalu. Powyższy warunek stanowi realizację ogólnej polityki przestrzennego zagospodarowania w myśl, której wraz z powstawaniem nowych lokali (zarówno mieszkalnych jak i usługowych) muszą powstawać nowe miejsca parkingowe. Dla realizacji tego warunku zawarto z gminą umowę na wybudowanie parkingu (ogólnodostępnego) na gruntach gminnych. Przy czym ilość miejsc parkingowych wybudowanych w oparciu o powyższą umowę znacząco przewyższała ilość budowanych lokali. W końcowej fazie realizacji inwestycji, nadzór budowlany zakwestionował umowę zawartą z gminą i zażądał, aby miejsca parkingowe warunkujące przyjęcie inwestycji przez nadzór budowlany i tym samym oddanie budynku do użytkowania, były umiejscowione na działkach inwestora. Stanowisko to wywołało konieczność wykonania dodatkowych czynności: projektowych, nabycia gruntów budowlanych - w konsekwencji spowodowało wydłużenie terminu realizacji inwestycji. W rezultacie podjętych działań, został wybudowany garaż podziemny z 31 miejscami parkingowymi. Dla każdego sprzedawanego lokalu ustanowiono odrębną własność. Nabywcy wraz kupnem lokalu nabywają udział w części wspólnej budynku. Natomiast wybudowane na działkach spółki miejsca parkingowe nie będą sprzedawane, lecz będą stanowiły przedmiot najmu.