Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 lutego 2015 r., sygn. II SA/Łd 1071/14

Dnia 26 lutego 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędziowie: Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędzia NSA Anna Stępień Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2015 roku przy udziale - sprawy ze skargi J. S. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę. a.bł.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 3 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2012 r. poz. 400), dalej ustawa o kombatantach, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] o odmowie przyznania J. S. uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w myśl art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o kombatantach za działalność kombatancką uznaje się pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym w działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945.

J. S. złożył wniosek o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu służby w organizacji niepodległościowej. We wniosku tak opisał swoją działalność: "Już w 1938 r. wstąpiłem do harcerzy, przynależność do harcerskiej służby rozpocząłem w lipcu 1939 r. jako zwiadowca - konspiracji harcerskiej, wykrywałem z bratem i kolegami wrogie działania mniejszości niemieckiej w Ż. i okolicach tzw. V kolumnie w Polsce. Ja, brat i koledzy byliśmy pierwsi z pomocą po nalocie niemieckich samolotów rannym żołnierzom polskim w parku miejskim w Ż.. Starsi harcerze zorganizowali w pałacu Zakładów A szpital a my po domach polskich co było potrzebne do ratowania zdrowia i życia rannym żołnierzom Polskim, lżej rannych żołnierzy przebieraliśmy w otrzymane ubrania cywilne i umieszczaliśmy ich w domach ratując przed niewolą niemiecką. Po kilku dniach wkroczenia wojsk niemieckich do Ż. nocą nastąpiły aresztowania patryjotów polskich z listy V kolumny. Tej samej nocy powstała grupa harcerzy w której brałem udział uwalniając aresztantów z kilku pomieszczeń". W dalszej części życiorysu wnioskodawca opisuje uwolnienie sześciu poborowych w Z., uratowanie dowódcy i adiutanta z 37 Pułku Piechoty z K., zdobycie broni i amunicji podczas przegrupowania wojsk niemieckich z Ż. i D.. W większości z opisanych zdarzeń stronie miał towarzyszyć ojciec i brat. W 1940 r. J. S. rozpoczął naukę w niemieckiej szkole dla dzieci polskich. W jej trakcie miał otrzymać polecenie od harcmistrza, aby zbierać żywność z polskich gospodarstw i przekazywać ją dzieciom żydowskim w getcie. Kolejną akcją było zdobycie broni i amunicji podczas ćwiczeń w strzelnicy, którą przekazano harcmistrzowi J. P.. W drugiej dekadzie października 1941 r. wnioskodawca otrzymał od sztabu harcerstwa w Ż. rozkaz wyprowadzenia 6 dziewcząt żydowskich z getta do Ł.. J. S. miał zostać złapany i poddany przesłuchaniom i torturom. W listopadzie 1941 r. wnioskodawca został skierowany do pracy przymusowej do majątku ziemskiego w Ł., a od marca 1942 r. do pracy w gospodarstwie rolnym G. J. w Ż..