Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 października 2014 r., sygn. II SA/Wr 442/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak - sprawozdawca Sędzia WSA Władysław Kulon Protokolant: Specjalista Marta Klimczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 października 2014 r. sprawy ze skargi R.H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków dla inwestycji obejmującej budowę zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 kpa, po rozpatrzeniu wniosku R.H. o stwierdzenie nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] ustalającej na rzecz V.N. sp. z o.o. warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i przyłączami do sieci miejskich, dojazdami i elementami małej architektury oraz odcinka ul. [...], przewidzianej do realizacji we W., obręb M.W. - odmówiło stwierdzenia nieważności wyżej wymienionej decyzji.

W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że w motywach wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji opisanej decyzji pełnomocnik R.H. podał, że decyzja Kolegium został wydana z rażącym naruszeniem prawa - art. 6, art. 7 i art. 127 § 1 kpa - poprzez "niewskazanie w uzasadnieniu decyzji przepisu, z którego wynika przyjęty wskaźnik liczby miejsc postojowych, jak również zaniechanie uzasadnienia, dlaczego należy w niniejszej sprawie taki wskaźnik zastosować i zapewnić wynikającą z niego liczbę miejsc parkingowych".

Podkreślając, że podstawą polskiego systemu postępowania administracyjnego jest zasada trwałości decyzji administracyjnych, ujęta w art. 16 § 1 kpa, a także, iż przesłanki stwierdzenia nieważności zostały wyczerpująco wyliczone w art. 156 kpa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa należy wykazać, że sporna decyzja nie tylko uchybia prawu, ale też że ta niezgodność z prawem polega na rażącym naruszeniu prawa. Przywołując poglądy sformułowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w kwestii rażącego naruszenia prawa oraz treść art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), organ stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie wszystkie przesłanki niezbędne do ustalenia warunków zabudowy zostały spełnione i nie może być mowy o naruszeniu art. 61 cytowanej ustawy.