Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2014 r., sygn. III SA/Wa 1254/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2014 r. sprawy ze skargi S. K. i M. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

W zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2009r. (wg korekty złożonej w dniu 30 marca 2010r.), stanowiącym wspólne rozliczenie małżonków S. i M. K., wykazane zostały z tytułu prowadzonej przez S. K., dalej jako "Skarżący", działalności gospodarczej: przychody 3.466.732,19 zł, koszty 3.401.360,08 zł, dochód 65.372,11 zł.

W wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej dotyczącej weryfikacji danych w zakresie przychodów, kosztów oraz odliczeń wykazanych w zeznaniu PIT-36 oraz aktualizacji danych identyfikacyjnych za rok 2008 i 2009, a także w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. określił Skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 30.561,00 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę od nieuregulowanych zaliczek z tytułu działalności gospodarczej za miesiące I-XII/2009r. w kwocie 1.678,00 zł.

Organ I instancji podstawę opodatkowania określił w drodze oszacowania, nie uznając w świetle art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) - dalej: "O.p.", prowadzonej przez Stronę księgi przychodów i rozchodów za dowód. Organ uznał, iż Skarżący zobowiązany był stosownie do regulacji zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz. U. z 2002r. nr 76, poz. 694), do prowadzenia w 2009 r. ksiąg rachunkowych z uwagi na fakt, że przychody netto ze sprzedaży uzyskanej w 2008 r. z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, określone na podstawie decyzji z dnia 14 sierpnia 2013r. w wysokości 4.833.794,07 zł przekroczyły kwotę 4.089.960,00 zł, tj. graniczną kwotę zobowiązującą do prowadzenia ksiąg rachunkowych. W ww. decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że w sprawie w oparciu o materiał zgromadzony w toku kontroli oraz podczas prowadzonego postępowania podatkowego, nie można zastosować metod szacowania, o których mowa w art. 23 § 3 ww. ustawy. W związku z tym skorzystał z możliwości jaką daje regulacja zawarta w art. 23 § 4 i zastosował indywidualną metodę szacowania podstawy opodatkowania, kierując się zapisem art. 23 § 5 O.p. Na wybór tej metody miało wpływ to, iż oszacowano tylko wartość zakupionych towarów z uwagi na nierzetelne remanenty. Organ podatkowy w toku prowadzonego postępowania ustalił, że Skarżący uzyskał przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w wys. 3.478.320,01 zł, a koszty uzyskania przychodów w kwocie 3.236.675,77 zł.