Wyrok WSA w Lublinie z dnia 13 maja 2014 r., sygn. II SA/Lu 929/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 maja 2014 r. sprawy ze skargi K.J.i A. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz K. J. i A. J. 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. P. po rozpoznaniu wniosku D. W., M. W., K. O. i M. T. stwierdziło nieważność decyzji Wójta Gminy M. P. z dnia [...], ustalającej A. J. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku inwentarskiego składającego się z dwóch sektorów tuczu - kurnika/indycznika (chów ściółkowy drobiu w planowanej ilości 345,09 DJP przy istniejącej obsadzie 102 DJP, o łącznej docelowej obsadzie 447, 09 DJP - budynek wolnostojący, parterowy) wraz urządzeniami budowlanymi oraz dwóch zbiorników na gaz płynny, dwóch silosów paszowych i bezodpływowego zbiornika na ścieki technologiczne i wody ociekowe na części działek oznaczonych nr geod. 563/2 i 562 położonych w T. Zdaniem Kolegium wspomniana decyzja została wydana bez analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu o jakiej stanowi rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ( Dz. U Nr 164, poz. 1588 ), na podstawie nieostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, której nie dołączono do wniosku o ustalenie warunków zabudowy, a poza tym bez uzyskania stanowiska właściwego zarządcy drogi oraz organu właściwego w zakresie ochrony gruntów rolnych. Wady te, w ocenie Kolegium, wyczerpują przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji określoną w art. 156 § 1 pkt.2 kpa, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Kolegium wyjaśniło, że wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości położonych w miejscowości T. położonych w odległości od 60 do 100 m od planowanej inwestycji, natomiast w stosunku do istniejącej zabudowy zagrodowej jej usytuowanie zamyka się w odległości ok. 120m. W tej sytuacji uznano, że mają interes prawny uzasadniający ich legitymację procesową w postępowaniu. Nie sposób bowiem wykluczyć potencjalnego oddziaływania inwestycji na teren ich nieruchomości, zwłaszcza, że organ I instancji nie poczynił żadnych ustaleń w tym zakresie, pozwalających na miarodajną ocenę tej kwestii. Kolegium zaznaczyło, że posiłkowało się własnymi ustaleniami poczynionymi poprzednio w toku prowadzonego, z wniosku tych samych osób, postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy M. P. z dnia [...] o ustaleniu środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację powyższego przedsięwzięcia. Kolegium pokreśliło, że rażące naruszenie prawa zachodzi w przypadku, gdy czynności zmierzające do wydania decyzji administracyjnej oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części. W tym zaś kontekście decyzja narusza art. 53 ust. 3 w związku z art. 64 ust. 1, a także art. 59 ust.1 i art. 61 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z uwzględnieniem art. 72 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm. ). Zgodnie z art. 71 ust. 2 tej ustawy uzyskanie decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z regulacji art. 72 ust. 3 ustawy wynika, że do wniosku o ustalenie warunków zabudowy inwestor zobowiązany jest przedłożyć ostateczną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Także w dacie wydawania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, decyzja środowiskowa musi mieć przymiot ostateczności. Tymczasem z akt sprawy wynika, że inwestor do wniosku z dnia 18 maja 2012r. o ustalenie warunków zabudowy takiej decyzji nie załączył, ograniczając się jedynie do stwierdzenia., iż jest w jego posiadaniu. Poza tym stała się ostateczna dopiero z dniem 20 czerwca 2012r. Kolegium zaznaczyło, że stosownie do treści art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia wskazanych w nim warunków, w tym, aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu; aby teren miał dostęp do drogi publicznej, a istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu (także zabezpieczone na podstawie umowy inwestora z odpowiednią jednostką) było wystarczające dla zamierzenia budowlanego; aby teren nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc oraz, aby decyzja o ustaleniu warunków zabudowy była zgodna z przepisami odrębnymi. Z przepisu § 3 wspomnianego już rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że w celu ustalenia wymagań nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. Analiza urbanistyczna powinna dać podstawę do stwierdzenia czy planowane zamierzenie inwestycyjne spełnia zasadę dobrego sąsiedztwa tj. czy można je dostosować do parametrów, cech i wskaźników zabudowy istniejącej już na danym obszarze. Powinna zatem dostarczyć informacji o sposobie użytkowania obiektów budowlanych i zagospodarowania działek w obszarze analizowanym oraz cechach ich zabudowy, w szczególności zaś gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, usytuowania linii zabudowy i intensywności wykorzystania terenu. W aktach sprawy brak jest jednak takiej analizy, co jednoznacznie przesądza o wadliwości decyzji. Pominięcie konieczności opracowania analizy i włączenia jej wyników do treści decyzji o warunkach zabudowy nie tylko stanowi naruszenie wyraźnego nakazu określonego przez prawodawcę w § 9 ust. 2 rozporządzenia, ale wywołuje również skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności. Brak analizy uniemożliwia bowiem uznanie, że spełnione zostały warunki określone przez ustawodawcę w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uniemożliwia również ocenę ustalenia tych warunków w sposób zgodny z wymaganiami określonymi w § 4-8 rozporządzenia.