Wyrok WSA w Krakowie z dnia 7 maja 2014 r., sygn. II SA/Kr 488/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędziowie : WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Krystyna Daniel (spr.) Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2014 r. sprawy ze skargi K.W. na decyzję Wojewody [....] z dnia 22 stycznia 2014 r. nr [....] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru wykonania budynku gospodarczego skargę oddala

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją z 24 lipca 2013 r., na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z 7 . 07. 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.) wniósł sprzeciw wobec zamiaru wykonania przez K. W. budowy budynku gospodarczego o pow. 25 m2 na działce nr [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] przy ul. T. w K..

W uzasadnieniu organ podał, że z przedłożonych przez inwestora materiałów wynika, że przedmiotem zgłoszenia jest budowa budynku gospodarczego z bali drewnianych o powierzchni 25m2 na działce nr [...]. Zgłaszany budynek gospodarczy jest zlokalizowany w pasie szerokości 100 m od starorzecza [...] w pobliżu T. (Koło [...]). Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Nr 81/06 Wojewody Małopolskiego z 17 października 2006 r. w sprawie Bielańsko - Tynieckiego Parku Krajobrazowego budowa budynku gospodarczego w lokalizacji wskazanej przez inwestora jest zakazana.

K. W. wniósł odwołanie od ww. decyzji. Zarzucił, że organ pominął, iż budynek gospodarczy, którego dotyczyło zgłoszenie miał służyć turystyce wodnej. Takie przeznaczenie projektowanego obiektu budowlanego usytuowanego w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek [...] i [...] oraz zbiorników wodnych w świetle § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Nr 81/06 Wojewody Małopolskiego z 17 października 2006 r. jest dopuszczalne. Pojęcie obiektów służących turystyce wodnej nie zostało zdefiniowane w analizowanym rozporządzeniu oraz w stanowiącej podstawę do wydania powyższego rozporządzenia ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tj. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.), nie było również przedmiotem rozważań sądów. Odwołujący się zaprezentował w związku z tym szeroką wykładnię tego pojęcia. Ponadto zarzucił naruszenie art. 7 i 77 kpa