Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 4 marca 2014 r., sygn. I SA/Bd 1197/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Urszula Wiśniewska Sędziowie: Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka (spr.) Protokolant Asystent sędziego Joanna Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 r. sprawy ze skargi D. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2008 i kwiecień 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w B. określił D. B. (skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za styczeń 2008r. w wysokości [...] zł oraz kwiecień 2009r. w wysokości [...] zł. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia organu dotyczące prowadzenia przez skarżącego niezgłoszonej do opodatkowania działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - dalej: "ustawa o VAT" i procesowego, tj. art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 180 § 1, art. 187 1 i 3, art. 191, art. 192, art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Zdaniem podatnika organ dokonał błędnego założenia, że czynności nabywania i sprzedaży nieruchomości dokonywane były w ramach działalności gospodarczej. Z materiału dowodowego nie wynika bowiem, ze podatnik dokonywał sprzedaży w sposób zorganizowany i ciągły, a ustalenia organu zostały poczynione na podstawie kryterium ilości dokonanych transakcji i osiągniętego dochodu. Skarżący podkreślił, ze organ wadliwie ocenił zeznania świadków: E. S., K. S.i T. N..

Decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podał, że podatnik w przeciągu siedmiu lat kupił łącznie 20 nieruchomości, z czego sprzedał 17, w tym 13 lokali mieszkalnych. Z przedstawionej historii transakcji zakupu i sprzedaży nieruchomości wynika, że skarżący nabył: w 2005r. pięć lokali mieszkalnych, w 2006r. trzy lokale mieszkalne oraz nieruchomość zabudowaną w K., w 2007r. jeden lokal mieszkalny, trzy działki rolne w miejscowościach: W., Sz. i O. S. oraz nieruchomość zabudowaną w S. K., w 2008r. kolejny lokal mieszkalny, w 2009r. trzy lokale mieszkalne, a w 2010r. dwa lokale mieszkalne. Cześć zakupów (7 spośród 20) sfinansował z kredytów mieszkaniowych. W latach 2005-2006 nie sprzedał żadnej nieruchomości, natomiast w 2007r. sprzedał łącznie dziewięć lokali, działkę rolną oraz nieruchomość w K., w 2008r. sprzedał nieruchomość w S. k. oraz działkę rolną w Sz., w latach 2009-2010 sprzedał po jednym lokalu mieszkalnym, a w 2011r. sprzedał dwa lokale mieszkalne. Zatem. W ocenie organu takie działania świadczą o prowadzeniu działalności gospodarczej w obrocie nieruchomościami. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, w ocenie organu, że czynności związane ze sprzedażą lokai nie maiły charakteru sporadycznego, tylko zorganizowany i ciągły, zmierzający do osiągnięcia zysku, zatem spełniały wszystkie znamiona działalności gospodarczej oraz przesłanki zawarte w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Z uwagi na niewysokie dochody skarżącego ze stosunku pracy, główne źródło dochodu i utrzymania stanowił dla niego handel nieruchomościami. W latach 2007r.-2009r. osiągnął z tego tytułu łącznie zysk w wysokości ponad 680 000 zł.