Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 lipca 2019 r., sygn. VIII SA/Wa 162/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński, Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur (sprawozdawca), Sędzia WSA Iwona Owsińska- Gwiazda, Protokolant Sekretarz sądowy Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2019 r. w Radomiu sprawy ze skargi J. T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...]grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od grudnia 2012 roku do marca 2014 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r., po rozpatrzeniu odwołania J. T. (dalej: "skarżący", "podatnik" lub "strona"), Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej: "Dyrektor IAS", "DIAS" lub "organ odwoławczy") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w R. (dalej: "Naczelnik US", "NUS" lub "organ I instancji") z [...] września 2018 r. Przedmiotem tych decyzji było określenie skarżącemu zobowiązania w podatku od towarów i usług za okresy od grudnia 2012 r. do marca 2014 r. Jako podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał przepisy art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 23 § 1, § 3 i § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018r., poz. 800 ze zm.) oraz art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 15 ust. 1 i ust. 2, art. 19 ust. 1, art. 19a ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 29a ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 88 ust. 4, art. 96 ust. 5 pkt 2, art. 99 ust. 1 i ust. 12, art. 103 ust. 1, art. 109 ust. 3, art. 113 ust. 1, ust. 5 i ust. 9, art. 146a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)

Decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Naczelnik US przeprowadził wobec skarżącego kontrolę podatkową w zakresie sprawdzenia istnienia obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od czerwca 2013 r. do marca 2014 r. Do kontroli strona nie przedłożyła żadnych dokumentów, w tym dotyczących nabycia i sprzedaży towarów, ewidencji podatkowych. W toku kontroli ustalono natomiast, że skarżący co najmniej od kwietnia 2012 r. do marca 2014 r. dokonywał sprzedaży szyb samochodowych firmy [...] Sp. z o.o. z siedzibą w S. (dalej: "Spółka [...]") bez zarejestrowanej działalności gospodarczej. Tymczasem Spółka ta nie dokonywała sprzedaży szyb na rzecz skarżącego, gdyż szyby takie nie występowały w obrocie detalicznym (w toku kontroli nie ujawniono źródeł zakupu szyb). Nadto, wyrokiem z [...] października 2016 r. (sygn. akt [...]) Sąd Rejonowy w R. [...] Wydział Karny uznał skarżącego za winnego czynu wskazanego w treści art. 291 § 1 kodeksu karnego w związku z art. 294 § 1 kodeksu karnego w zw. z art. 12 kodeksu karnego, tj. m. in. tego, że w okresie od czerwca 2013 r. do [...] marca 2014 r. nabył szyby samochodowe z elementami wyposażenia o łącznej wartości [...]zł oraz metalowe regały o łącznej wartości [...]zł (całość o łącznej wartości [...]zł) stanowiące mienie znacznej wartości wiedząc, że przedmioty te pochodzą z czynu zabronionego. W okresie objętym kontrolą skarżący nie był czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie złożył deklaracji podatkowych VAT.