Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 marca 2014 r., sygn. I SA/Bd 117/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Mirella Łent sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Chowańska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 marca 2014 r. sprawy ze skargi K. - B. H. Z. Sp. z o.o. w T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Syg. akt I SA/Bd 117/14

UZASADNIENIE

1. Decyzją z [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił K. Sp. z o.o. (skarżącej) wysokość nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w VAT za styczeń marzec, kwiecień i maj 2009r. oraz od lipca do grudnia 2009r. do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy oraz określił wysokość zobowiązania podatkowego za luty i czerwiec 2009r. wobec stwierdzenia, że w miesiącach styczeń, luty i kwiecień skarżąca ujęła w ewidencjach zakupu VAT faktury wystawione przez firmę A. Spółka z o.o. w T. oraz R. Sp. z o.o. w W., które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W ocenie organu obydwa podmioty nie prowadziły we własnym imieniu działalności gospodarczej, stwarzały natomiast pozory istnienia, faktycznie zajmując się fakturowaniem złomu.

2. Organ na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a) w związku z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. dalej ustawa o VAT), odmówił skarżącej prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez tych kontrahentów.

3. W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 187 w zw. z art. 122, art. 188, art. 191 oraz art. 210 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm. dalej O.p.) przez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nieuwzględnienie wniosków dowodowych oraz nienależyte uzasadnienie faktyczne decyzji. Podniosła, że organ nie udowodnił jakoby miała, lub powinna mieć, świadomość oszukańczego działania swoich kontrahentów, ponieważ nie miała żadnych instrumentów, które pozwoliłyby jej na ich weryfikację, a okoliczności transakcji nie wskazywały na ich oszukańczy charakter.