Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. II SA/Bd 348/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Protokolant asystent sędziego Maciej Hoffman po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi W.B. na zarządzenie Burmistrza G. z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie sprzedaży prawa własności nieruchomości rolnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), W.B. wniósł skargę na zarządzenie Burmistrza G. nr [...] z dnia 11 sierpnia 2011 r. (ogłoszone [...] sierpnia 2011 r.) o przeznaczeniu do sprzedaży nieruchomości rolnych położonych w K. o nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] , [...],[...],[...] , [...] , [...],[...]¸[...],[...]¸[...]¸[...] z udziałem wynoszącym [...] z działki nr [...]-droga, [...] z udziałem wynoszącym [...] z działki [...],[...] z udziałem wynoszącym [...] z działki [...],[...] z udziałem wynoszącym [...] z działki [...],[...] z udziałem wynoszącym [...] z działki [...],[...] z udziałem wynoszącym [...] z działki [...]-droga, zapisanych w KW [...] i zarzucając naruszenie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy o samorządzie gminnym, a także art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, wniósł o stwierdzenie ich nieważności.

Uzasadniając swoje stanowisko skarżący podniósł, iż z treści wskazanej księgi wieczystej wynika, że oznaczone nieruchomości gruntowe stanowiły do dnia [...] maja 1990 r. własność gromady K., a zatem nie mogą zostać sprzedane bez zgody zebrania wiejskiego, przy czym zebranie wiejskie zgody takowej nie udzieliło. Ponadto wskazano, że w okresie po 1911 r. mieszkańcy gromady K. uprawiali przedmiotowe grunty, podzielone na kilkadziesiąt działek rolnych, co stanowiło źródło ich utrzymania - tak też było w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. wprowadzającej ustawę o samorządzie terytorialnym, przy czym przed dniem wejścia w życie przepisów w/w ustawy czynsz dzierżawny płacono gromadzie, a obecnie gminie. Zdaniem skarżącego, Burmistrz Gminy G. wydając zarządzenie o sprzedaży działek w K. zignorował zupełnie okoliczność, iż zgodnie z przepisem art. 48 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, Rada Gminy nie może uszczuplić dotychczasowych praw sołectw do korzystania z mienia bez zgody zebrania wiejskiego. Strona zwróciła uwagę, że w pismach kierowanych do Burmistrza nigdy nie kwestionowano prawa własności Gminy, a tylko wykazywano na konieczność uzyskania zgody zebrania wiejskiego na sprzedaż tych nieruchomości. W ocenie skarżącego Burmistrz Gminy G. działał wbrew przepisom art. 48 ust. 3, ustawy o samorządzie gminnym, gwarantującym z mocy ustawy, że wszystkie przysługujące mieszkańcom wsi prawa własności, użytkowania lub inne prawa rzeczowe i majątkowe, zwane dalej mieniem gminnym, pozostają nienaruszone oraz wbrew wyrokowi NSA (SA/Wr 4111/94) Burmistrz poinformował o tym, że zgoda zebrania wiejskiego w takim przypadku nie jest wymagana.