Wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 listopada 2013 r., sygn. II SA/Kr 907/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Mariusz Kotulski Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2013 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 23 kwietnia 2013 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 31 stycznia 2013 r. nr [...] Prezydent Miasta ustalił warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn."Budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego z wbudowanym garażem na działce nr [...] i na części działki nr [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] wraz z wjazdem z działek nr [...], [...], [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] przy ul. Z. w K.".

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano szczegółowo dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie. W szczególności, iż w dniu 2 sierpnia 2006 r. wpłynął wniosek Gminy Miejskiej, a w dniu 19 marca 2007r. wydana została decyzja nr [...], ustalająca warunki zabudowy, która jednak została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 23 maja 2007r. znak [...]. W uzasadnieniu decyzji uchylającej stwierdzono, że ze względu na występowanie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych przed wydaniem decyzji ustalającej warunki zabudowy należy uzyskać uzgodnienie z właściwym organem administracji geologicznej. W dniu 25 sierpnia 2008 r. po ponownym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ I instancji ustalił ponownie warunki zabudowy decyzją nr [...]. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 1 grudnia 2008r. nr [...], jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2009 r. sygn. akt. II SA/Kr 175/09 uchylił decyzje obu instancji, wskazując, iż SKO nie dostrzegło, że organ I instancji w ogóle nie wypowiedział się i nie przeanalizował problemu wynikającego ze specyfiki terenu objętego wnioskiem (art. 53 ust. 4 pkt. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), dysponując dowodem w postaci negatywnej opinii WGKiOŚ, a poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że uzgodnienie nie jest potrzebne. Nie dostrzeżono także, iż organ I instancji stwierdził że uzyskano "opinie" WGKiOŚ i WKŚ UM, podczas, gdy opinii Wydziału Kształtowania Środowiska UM z dnia 9 listopada 2007 r. znajdująca się w aktach sprawy nie dotyczy przedmiotowej inwestycji, lecz ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla Urzędu Stanu Cywilnego.