Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 listopada 2013 r., sygn. II SA/Gl 989/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda,, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [A] w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy terenu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2008 r. nr [...] Burmistrz K., po rozpoznaniu wniosku L. i J. Z., ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej obejmującej trzy wiatraki wraz z zasilaniem elektrycznym (maszty o wysokości do 70 m), przewidzianej do realizacji na działce nr [...] w L..

Rozstrzygnięcie to było dwukrotnie zmieniane decyzjami Burmistrza K. z dnia [...] 2010 r. nr [...] oraz z dnia [...] 2012 r. nr [...]. Pierwszą z nich dokonano aktualizacji oznaczenia działki, na której planowana jest realizacja przedsięwzięcia, wywołanej podziałem działki nr [...] na działki nr [...] i [...] (takie też nowe oznaczenia wprowadzono do decyzji zamiast dotychczasowego numeru [...]). Natomiast druga decyzja wprowadziła zmianę polegającą na zmniejszeniu liczby wiatraków z planowanych trzech do jednego.

W dniu 12 grudnia 2012 r. do SKO w C. wpłynął wniosek Stowarzyszenia [...] z siedzibą w L. o stwierdzenie nieważności ww. decyzji z dnia [...] 2008 r. nr [...] ustalającej warunki zabudowy dla planowanej inwestycji. Przedmiotowe podanie zawierało również wniosek o dopuszczenie Stowarzyszenia do postępowania na prawach strony. Jako podstawę żądania stwierdzenia nieważności decyzji wskazano rażące naruszenia prawa polegające na tym, że ww. rozstrzygnięcie wydano w oparciu o niekompletny wniosek. Ponadto postanowienia organów, które brały udział w uzgodnieniu wydanej decyzji o warunkach zabudowy, zostały doręczone jedynie inwestorowi. Podniesiono we wniosku również, że jedna ze stron, tj. B. B. nie brał udziału w postępowaniu od samego początku, a dopiero po interwencji, czym naruszono zasadę czynnego udziału strony. Zwrócono również uwagę, iż organ w decyzji powołał się na nieobowiązujący już miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego z 1992 r. Zarzucono również, że w wyniku przyjęcia błędnego założenia, iż elektrownie wiatrowe są urządzeniami infrastruktury technicznej, bezzasadnie odstąpiono od stosowania art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j.: Dz.U. 2012, poz. 647 z późn. zm.) - zwanej dalej u.p.z.p. Zdaniem Prezesa, reprezentującego Stowarzyszenie, wspomniane elektrownie zakwalifikować należy do zabudowy produkcyjnej.