Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 października 2013 r., sygn. III SA/Wa 1514/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca.), sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant starszy referent Monika Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2013 r. sprawy ze skargi Z. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz Z. z siedzibą w W. kwotę 450 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarżąca (Wnioskodawca) - Z. (Z.) wnioskiem z 28 listopada 2012 r. złożyła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od dochodowego od osób prawnych.

We wniosku Skarżąca przedstawiła zdarzenie przyszłe, wskazując, że jest producentem produktów farmaceutycznych oraz kosmetyków. Z. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. 7 lutego 1997 roku Z. zawarła z Kontrahentem umowę na składowanie i sprzedaż leków; substancji farmaceutycznych i leków gotowych własnej produkcji. Sprzedaż towarów była dokumentowana fakturami VAT. Kontrahent upoważnił Z. do wystawiania faktur bez jego podpisu. Kwoty netto wynikające z wystawionych faktur były traktowane jako przychód należny zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), dalej "u.p.d.o.p.". Natomiast zawarły na fakturach podatek należny był rozliczany z urzędem skarbowym zgodnie z wymogami ustawy VAT. Przez kilka lat współpraca przebiegała bezproblemowo. Problemy we współpracy pojawiły się w pierwszej połowie 2001 roku kiedy to Kontrahent przestał regulować należności za faktury. Kontrahent przez długi czas zapewniał, że jego problemy finansowe wkrótce zostaną rozwiązane i ureguluje zaległe zobowiązania. Kontrahent nigdy nie kwestionował zasadności wystawienia faktur ani zawartych tam kwot. 22 października 2001 roku ogłoszono upadłość Kontrahenta. Pismem z 8 stycznia 2002 roku Z. zgłosiła swoje wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wskazując na kwoty brutto wynikające z wystawionych faktur oraz odsetki ustawowe do dnia wymagalności poszczególnych faktur. Wierzytelności te zostały zaliczone do grupy 6. Wierzytelności zgłoszone do postępowania upadłościowego na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości zostały objęte odpisem aktualizującym w wartości brutto. Odpis ten nie został uznany za koszt uzyskania przychodu. Postępowanie upadłościowe toczyło się przez bardzo długi okres czasu. Dopiero 14 marca 2012 roku Z. otrzymała informację, iż został sporządzony plan podziału funduszy masy upadłościowej i dla grupy 6 przewidziane jest zaspokojenie na poziomie 2.408% zgłoszonych wierzytelności. 24 października 2012 roku na konto Z. wpłynęła kwota stanowiąca realizację planu podziału. W związku z powyższy wartość odpisu aktualizującego została pomniejszona o otrzymaną kwotę. Aktualnie Z. oczekuje na wydanie przez sąd postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, a następnie po uprawomocnieniu się tego postanowienia dokona spisania wierzytelności, w zakresie w jakim nie zostały zaspokojone, jako nieściągalnych.