Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 września 2013 r., sygn. II SA/Po 528/13

 

Dnia 13 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2013 r. sprawy ze skargi M. K. i W. K. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2013r. nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej oddala skargę

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 12 września 2012 r., sygn. akt II SA/Po 349/12, uchylił postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lutego 2012 r. i poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] grudnia 2011 r. w przedmiocie opłaty legalizacyjnej w sprawie samowolnej nadbudowy budynku gospodarczego zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości P., gmina C.K. Sąd nadto rozstrzygnął o kosztach postępowania oraz określił, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane.

Rozpoznając sprawę Sąd stwierdził, że możliwe i celowe jest ustalenie wysokości budynku gospodarczego przed jego przebudową, a w konsekwencji rozstrzygnięcie, czy doszło do samowolnej nadbudowy przedmiotowego obiektu. Brak jakiejkolwiek dokumentacji zawierającej pierwotne gabaryty budynku, nie może skutkować stwierdzeniem jakie prezentują skarżący, że w ogóle nie jest możliwe ustalenie wcześniejszej wysokości obiektu. Organy nadzoru budowlanego są władne ustalać okoliczności sprawy przy pomocy wszelkich przewidzianych przez prawo dowodów.

Z pewnością takim dowodem może być materiał fotograficzny zgromadzony w sprawie (fotografie z lat 80-tych ubiegłego wieku, fotografia z wcześniejszej - bliżej nieokreślonej daty oraz fotografie obrazujące stan obecny budynku gospodarczego). Organy mogły dokonać na podstawie fotografii ustaleń co do wysokości budynku i zobowiązane były należycie uzasadnić poczynione wnioski, iż budynek przed przebudową był niższy, a więc doszło do samowolnej jego nadbudowy. W szczególności przedstawione w uzasadnieniu decyzji organu II instancji wyliczenia wysokości budynku na podstawie przeliczenia liczby warstw cegieł są jedynie przybliżone. Organ odwoławczy założył, że budynek wykonany jest z cegły o "standardowej wysokości 6,5 cm". Ustalenie to nie jest przekonujące, bo w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia brak jest odpowiedzi na pytanie, czy budynek nie został wykonany z cegły niestandardowej. W żaden sposób nie zostało uzasadnione twierdzenie organu dotyczące ustalenia niższej pierwotnej wysokości obiektu, iż oczywistym jest, że tak znaczna różnica nie może wynikać z doliczenia do wysokości warstw cegieł, grubości spoin pomiędzy nimi. Uzasadnienie decyzji w tym zakresie nie spełnia wymogów wskazanych w art. 107 § 3 k.p.a. Nie realizuje też zawartej w art. 11 k.p.a. zasady przekonywania. Na marginesie należy zauważyć, że organy obu instancji doszły do innych wniosków w zakresie wyliczenia konkretnej wysokości nadbudowy: organ I instancji stwierdził, iż budynek nadbudowano o 1 m, a organ odwoławczy, że wysokość nadbudowy wynosiła co najmniej 1,37 m, choć jak stwierdził w dalszej części uzasadnienia od wartości tej należałoby odjąć grubość spoin między cegłami.