Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 września 2013 r., sygn. II SA/Po 410/13

Dnia 5 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2012r nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...] 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy W. z dnia [...] 2012 r. nr [...], którą przyznano A. K. pomoc w formie zasiłku celowego na zakup nafty w grudniu 2010 r. w wysokości 150 zł.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że decyzją z dnia [...] 2012 r. Burmistrz Miasta i Gminy W. przyznał A. K. wspomniany zasiłek celowy. A. K. zaskarżył tę decyzję, domagając się jej uchylenia i przyznania zasiłku na ten cel w wyższej wysokości. Podniósł, że okres zimowy wymaga doświetlania 4 godziny, a wiosną i jesienią wystarczy po 1 godzinie. Stąd też różnice, o których wspomniano w decyzji organu I instancji.

Kolegium wyjaśniło, iż zgodnie zaś z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Jak ustalono w trakcie prowadzonego postępowania A. K. nie posiada własnego stałego dochodu, prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i jest osobą bezdomną. A. K. złożył wniosek o pomoc w formie zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu nafty w grudniu 2010 r. Organ odwoławczy stwierdził, że przepisy ustawy o pomocy społecznej nie określają wysokości zasiłku celowego i nie podają kryteriów ustalenia tej wysokości. Organ nie jest zobowiązany do przyznawania pomocy finansowej zawsze w tej samej kwocie, a wysokość zasiłków nie musi wystarczać na pokrycie pełnych kosztów utrzymania zainteresowanego i odpowiadać jego oczekiwaniom. Z tego też względu sam fakt, że według skarżącego koszt zakupu nafty wynosi 262,30 zł, to jest tyle ile wyliczył organ I instancji przy uwzględnieniu danych wskazanych w piśmie A. K. z dnia 6 marca 2012 r., nie jest wystarczającą przesłanką do przyznania świadczenia właśnie w tej wysokości. Organ, działając w ramach uznania administracyjnego, był uprawniony do podjęcia decyzji co do tego, czy należy sfinansować całość, czy też część kosztów zakupu nafty, a decyzja w tym zakresie broni się przed zarzutem dowolności. Organ w sposób jasny i wyczerpujący wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął, że kwota 150 zł winna w znacznej części zaspokoić potrzeby wnioskodawcy. Przy sprzecznych oświadczeniach strony co do tego ile nafty rzeczywiście zużywa oraz jaki jest koszt jej zakupu, przyjęcie uśrednionych danych było zdaniem SKO w pełni uzasadnione. Kolegium wyjaśniło, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa i nie narusza granic uznania administracyjnego. Została wydana po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania, w takcie którego ustalono sytuację finansową, zawodową i zdrowotną strony. Organ I instancji rozważył zatem wszystkie okoliczności, od których uzależnione jest udzielenie pomocy w formie zasiłku celowego i jego wysokość.